Ninetythree

# Joe

Ik lig op mijn bed en staar naar mijn plafond. Ja mijn plafond. Het is net alsof mijn hersenen mijn herinneringen erop projecteren. Ik heb Jess niet verteld wat ik me de laatste tijd altijd herinner. Het is.. allemaal zo deprimerend. Net alsof ik me alleen maar de donkere momenten herinner. Of dat dacht ik eerst toch, nu begin ik te twijfelen. Misschien was onze relatie wel één reeks van donkere momenten. Misschien dat ik me daarom alleen die momenten herinner, omdat er geen andere momenten zijn om te herinneren. En dan kijk ik weer in haar ogen, dan kijk ik weer naar haar lach en word ik weer warm vanbinnen. Dan denk ik aan hoe ze me zo gesteund heeft de laatste tijd en snap ik niet hoe onze relatie zo veel slechte momenten heeft kunnen hebben.
Daarom neem ik nu al 2 dagen mijn gsm niet op, beantwoord ik haar berichten en mails niet. En daarom ben ik nu al 2 dagen zo in de war. De enige uitvlucht die ik nog heb is slapen. Maar sinds kort is dat ook een grote nachtmerrie geworden.
Ik heb telkens dezelfde droom: Jess en ik zitten op het terras, gelukkig en lachend en dan verschijnen er vlammen om ons heen. Jess verdwijnt en het enige wat ik nog zie is rook en vuurrode vlammen. Een kat strijkt langs mijn been en de vlammen komen dichter en dichter bij. In de verte zie ik Jess gezicht dat me hoopvol aankijkt, maar haar gezicht veranderd van uitdrukking naarmate de vlammen dichterbij komen. Tranen verschijnen in haar ooghoeken en haar gezicht vervaagt langzaam, alles wordt zwart… en dan, dan niets meer.

# Jess

Ik loop snel de trap af. Of hoe snel dat toch gaat op je zokken. Zodra ik de hal in kom, schuif ik naar voren zodat ik zachtjes tegen de voordeur aanknal. Ik draai de sleutel om en trek hem blij open. ’Dag mevrouw Bennett’ zegt de koerier. Ik kan maar nauwelijks mijn teleurstelling verbergen. ’Goedemorgen’ antwoord ik. ’Als je hier even wilt tekenen’. Hij geeft met een klembord aan en snel zet ik mijn krabbel. ’En hier misschien ook’. Hij kijkt even ongemakkelijk en geeft me een leeg papiertje aan. ’Voor wie?’ vraag ik lachend. ’Faye, mijn dochtertje’ antwoordt hij. Ik knik en krabbel snel mijn handtekening met een tekstje erbij op het papiertje. ’Alsjeblieft’ ‘Dankje, prettige dag verder’. Hij steekt zijn hand op en loopt dan de oprit af. Ik sluit de deur en loop naar de keuken waar ik een pannetje met melk opzet, ik breek wat stukjes chocolade in tweeën en gooi het erbij. Zodra de chocolade gesmolten is, neem ik het pannetje van het vuur en ik giet de chocomelk in een tas. Ik loop erme naar de woonkamer en kom in mijn weg naar daar voorbij de spiegel in de hal. Mijn spiegelbeeld staart me futloos aan. Het spiegelbeeld dat ik al zo dikwijls heb gezien als alles weer fout ging. Ik schrik op van het geluid van de deurbal. Ik heb geen idee wie het nu kan zijn en slof naar de deur. Als ik open doe, kijk ik geschrokken op. ’Dan?’ vraag ik verbaasd. Ik doe een stap opzij zodat hij binnen kan komen. ’Kijk Jess, ik weet dat je nu een moeilijke tijd doormaakt. Maar je moet dringend iets doen. Meer en meer artiesten komen in de media en als je nu niets doet, ben je zo vergeten’ valt hij met de deur in huis. Hij kijkt me ernstig aan en ik knik. ’Ik heb verschillende aanbiedingen voor je. Meerdere merken hebben me gebeld voor een fotoshoot met jou, ze willen jouw gezicht bij hun product. Regisseurs hebben gebeld nadat ze je eerste film hebben gezien. Artiesten hebben gebeld voor een duet. Je hebt keuze genoeg Jess, maar wat je niet hebt, is tijd. Er zijn genoeg mensen die in jouw plaats willen staan’. Ik knik weer en denk na. Op dit moment wil ik bij Joe zijn, maar ik krijg het gevoel dat hij tijd nodig heeft voor zichzelf. Wat als ik hem die tijd geef? Ik stort me terug op mijn carrière en zodra hij eruit is, maak ik terug tijd voor hem. Het is toch niet alsof ik me nu moet bezig houden met een bruiloft te plannen, denk ik met een steek in mijn hart. ’Ik doe het’ zeg ik.