Ninetyone

# Jess

’Wat?’ vraag ik met grote ogen. ’10 juni 2010’ herhaalt Joe. Hij kijkt me bedenkelijk aan. ’Of heb je de datum ondertussen veranderd?’ vraagt hij dan. ’Want ik vond het wel een mooie datum’ gaat hij verder. ’Dus je herinnert je alles terug?’ vraag ik. Ik kan de blijheid die in mij opborrelt niet verbergen. Joe knikt. ’Dan ga je trouwen’ zegt hij knikkend. Zo snel als hij gekomen was, verdwijnt de blijheid. Ik kijk hem teleurgesteld aan. ’Ja’ zeg ik en ik laat mijn hoofd hangen. ’Met mij’ zegt Joe en hij klinkt trots. Ik geef hem boos een duw. ’Doe me dat niet meer aan, je wist het!’ zeg ik nogal hard. ’Ik wou de spanning opbouwen’ zegt hij verontschuldigend. ’Maar ik weet nog niet alles’ zegt hij dan en hij schud zijn hoofd.

# Joe

Dus ik had het juist. 10 juni, dan gaan we trouwen. Dan ga ik trouwen, met een meisje dat ik amper ken. Of toch amper herinner. Daarnet, toen ik bewusteloos was, had ik allemaal flashbacks. Ik ben nu nog meer in de war dan voorheen. Het ene moment zag ik ons lachend, het andere moment in tranen. Telkens op een andere plaats, telkens met een ander gevoel. Het is zo verwarrend, zo raar, dat ik er een barstende hoofdpijn van heb gekregen.
Jess komt bij me op bed zitten en kijkt me lachend aan. Ik leg mijn handen op haar schoot en lach terug. En dan begint het weer, alles begint te duizelen, ik zie alleen nog Jess’ lach, Jess’ gezicht. Opnieuw en opnieuw. Hoe graag ik daarstraks ook wou dat ik me dingen ging herinneren, zo graag wou ik dat het nu zou stoppen. Beelden flitsen voor mijn ogen. Zo snel dat ik het niet kan volgen en dan begint alles te vertragen, beelden worden scherper en ik kan gezichten onderscheiden en daarbij ook gevoelens. Ik zie Jess op een bed zitten, ze houdt mijn handen vast en kijkt me wenend aan. Het beeld beweegt even en we staan op een kerkhof. Achter haar zie ik een grafsteen.


# Jess

Het duurt nu al een week dat Joe constant aanvallen krijgt. Dan worden zijn ogen dof en hij staart voor zich uit. Op die momenten wacht ik in spanning af wat hij zich herinnert.
Dit keer is het niet anders. Ik zit op bed en hou Joes handen vast. Een glimlach verschijnt langzaam op zijn gezicht en dan draait hij zijn hoofd naar mij toe. ’Onze eerste kus’ zegt hij. ’Het voelde net als toen. Net echt.’. Hij strijkt zachtjes door mijn haren en drukt een kusje op mijn voorhoofd.