Ninety

# Jess

Samen met Joe wandel ik door de ziekenhuisgangen. Vandaag is het de eerste dag dat iemand hem gaat begeleiden met zijn geheugen terug te krijgen. Het is een soort van hypnose, de therapie is nog maar in een beginstadium dus ze hebben ons gewaarschuwd dat de kansen op slagen niet zo groot zijn.
’Jess?’ vraagt Joe ineens en hij stopt in het midden van de gang. ’Ja?’ ‘Sorry dat ik je heb gekust’ zegt hij en hij kijkt me bedenkelijk aan. ’Is niets’ zeg ik en ik glimlach. Ik wil doorlopen, maar Joe blijft staan. ’Weet je’ zegt hij en hij staart voor zich uit. ’Ik ben nu al dagen bezig met altijd maar proberen me dingen te herinneren. Maar tot nu toe heeft het nog niet veel uitgehaald. Wat als mijn geheugen niet meer terug komt?’. Hij draait zich naar me toe en hij kijkt me vragend aan. ’Daarom gaan we nu toch naar de therapie’ zeg ik. Hij knikt even en loopt dan verder, maar ik kan de angst niet onderdrukken die die vraag bij me oproept. Het is dé vraag die me al een tijdje parten speelt en me maar niet loslaat.
’Sorry’ zeg ik wanneer ik tegen iemand op loop. Ik draai me om en staar recht in het gezicht van.. mezelf. Ik stop en schud verward mijn hoofd. Dan kijk ik beter en ik zie hoe een meisje, dat verbazingwekkend veel op me lijkt, me aankijkt. ’Wie wie’ ‘Wie ik ben?’ vraagt het meisje. Ik knik. ’Ik ben Jenny en ik ben te laat voor mijn fysiotherapie’ zegt ze. ’Ik zie je nog wel’. Eer ik kan antwoorden, is ze al verdwenen. ’Ken ik haar ook?’ vraagt Joe zichtbaar heel in de war. ’Ze lijkt heel erg op jou, maar ik ken haar niet. Is dat een slecht teken?’ vraagt hij. ’Ik ken haar ook niet’ zeg ik. We lopen verder en ik moet de hele tijd aan het meisje denken. Nog nooit heb ik haar gezien, maar toch vertelde iets in me dat ik haar kende. Een tel lang voel ik met net als Joe, verward en gefrustreerd om de herinneringen die ik moet hebben, maar me niet kan herinneren. Tot ik bedenk dat ik geen reden heb tot klagen, Joe is al zijn herinneringen kwijt. Ik neem Joes hand vast en glimlach.

# Joe

Wanneer Jess hand de mijne omsluit, voel ik me weer warm worden. Het voelt alsof niets er nog toe doet en dat gebaar ervoor zorgt dat alles weer oké is. Ze glimlacht naar me en ik voel mezelf duizelen. Ik grijp met mijn handen naar mijn hoofd en het laatste dat ik zie is hoe ze me met ogen vol angst aankijkt.

Een hand streelt mijn haren van mijn voorhoofd, instinctief voel ik dat het Jess’ hand is. Ik neem haar hand vast en onze vingers verstrengelen. Ik open mijn ogen en zie haar volmaakte gezicht enkele centimeters van het mijne verwijderd. ’10 juni 2010’. Haar ogen worden groot en ze kijkt me verbaasd aan.