Eightyeight

# Jess

We zijn ondertussen een week verder, Joe ligt al 9 lange dagen in een coma. En er is niets veranderd. De dokters weten nog steeds niet hoe het zit. Denise kan elk moment instorten, ik weet dat zodra ze alleen is, ze tranen met tuiten huilt. Ze kan niet net als ik elk moment van de dag ineen storten. Zij moet sterk blijven voor haar familie.
Ik kijk opzij en zie de tranen in Denise haar ogen, verder is er niemand in de kamer dus ik leg mijn hand op de hare. ’Het is ok’ zeg ik. ’Je mag wenen, het lucht op’ zeg ik. Ze kijkt me aan en ik zie één enkele traan die langs haar wang loopt. ’Waarom moest hij weer de held uithangen?’ vraagt ze met trillende stem. We kijken samen naar Joe die bewegingloos op het ziekenbed liggen. We denken alle twee hetzelfde, alsof hij dood gaat, zijn wij ook dood.
’Goedmorgen’ zegt een verpleegster, naar mijn mening totaal misplaatst. ’Is er nog iets gebeurd?’ vraagt ze en ze begint alle buisjes, draden en zakjes te controleren die verbonden zijn met Joe. Ik wend mijn hoofd af, ik wil niet geloven dat Joe afhankelijk is van die infusen.
Ik hoor voetstappen en kijk op. Maya staat in de deuropening en kijkt ons moeilijk aan. ’Wat is er?’ vraag ik bang. Ze komt naar me toegelopen en komt naast me zitten. ’Er is niets. Je moet gewoon eens naar huis gaan Jess. Je opfrissen. Thommy, Darcey en Caitlynn je gezicht nog eens laten zien. Je kan hier niet blijven zitten’ zegt ze. Ik schud mijn hoofd. ’Ik moet hier zijn als Joe wakker word’ zeg ik hoofdschuddend. ’Je moet gaan’ zegt Denise. ’Je bent hier niet meer weg geweest sinds je hier bent. Het is niet gezond. Ga naar huis, fris je op blijf even bij Caitlynn en Darcey en kom dan terug. Ik bel je als er iets gebeurd’. Ik kijk haar aan en kijk dan naar Joe. Hij ligt daar zo vredig zonder zorgen, zou hij weten dat hij in een coma ligt? Ik druk een kus op zijn voorhoofd en volg Maya naar buiten.
’We moeten via de achteruitgang gaan’ vertrouwt ze me toe. ’Buiten staat het vol journalisten’ Natuurlijk staan die daar, zij teren op andermans miserie.
We lopen naar buiten en meteen schrik ik als ik flitsen zie afgaan. Maya kijkt me verschrikt aan en neemt dan mijn hand vast. Ze trekt me mee door de massa mensen en we haasten ons in de auto.
’Ik heb een tas voor je klaargemaakt’ zegt ze nadat ik de badkamer uitkom. ’Dankje’ antwoord ik zacht.

De ziekenhuisgangen tonen weer zo kil, ze staan in zo’n contrast met mijn huis. Het huis waar Joe en ik samen oud zouden worden. Als dit niet was gebeurd.
Als we de kamer binnenkomen, zien we Denise in tranen naast Joe zitten. Ze kijkt op en veegt snel haar tranen weg met een zakdoekje. Geen verbetering dus, ik laat mijn hoofd hangen en loop naar het bed toe. ’Joe’ zeg ik en ik knijp zachtjes in zijn hand. Ik kijk op als ik voel hij zijn hand zachtjes beweegt. Zijn donker bruine ogen kijken me verward aan en meteen begin ik te wenen. ’Joe’ zeg ik opgelucht. Hij kijkt van mij naar Denise en terug. ’Joe?’ vraagt hij verward.