Eightyseven

# Nick

Ik zie hoe Kevin naar Jess loopt en loop zelf verder naar het brandende huis. Brandweermannen zijn druk bezig met alles te blussen, maar het ziet er niet naar uit dat de vlammen minder worden. Iemand komt op me afgelopen en trekt zich met me mee. ’Ben je gek? Je mag hier helemaal niet komen. Het is levensgevaarlijk’ tiert de man met vuurvaste kleren aan. ’Mijn broer is daarbinnen!’ roep ik boven het lawaai uit. Meteen verzacht de man zijn gezicht, hij knikt zachtjes en kijkt dan naar het brandende huis. ’Ik vrees dat het er niet goed uitziet voor hem’ zegt hij overbodig. We staren naar het huis en ik kijk hoopvol op wanneer ik beweging zie. Ik ben blijkbaar niet de enige, ineens ontstaat er een heisa van jewelste. Een aantal brandweermannen loopt naar voren en de waterslangen spuiten feller dan voorheen. Verplegers komen met brancards aangelopen en iedereen houdt gespannen zijn adem in.
’Joe!!’ roep ik. Ik zie hoe twee brandweermannen een oud vrouwtje ondersteunen en naar een ambulance begeleiden. Achter hen loopt een andere brandweerman die Joe ondersteunt. In zijn armen houdt hij een kat die zo te zien buiten westen is. Ik loop naar hem toe en sla een arm om hem heen. ’Joe gaat?’ vraag ik. Hij kijkt me even aan en zakt dan in elkaar.

# Jess

Ik kijk op wanneer ik allemaal rumoer hoor. ’De jongen!’ hoor ik mensen roepen en verplegers lopen met hun brancards naar het huis. ’Joe?’ vraag ik zacht. Ook Kevin kijkt op en vaag zie ik hoe er een aantal figuren uit het huis gestrompeld komen. ’Joe!’ roep ik. Ik ren naar het huis toe en ontwijkt alle hulpverleners die mijn weg proberen te versperren. Ik laat me naast Joe op de grond vallen en neem hem snikkend in mijn armen. ’Is hij?’ vraag ik met een krop in mijn keel. ’Hij is bewusteloos’ zegt Nick. Hij neemt me voorzichtig vast en trekt me van Joe weg. ’Het belangrijkste is nu dat hij op tijd in het ziekenhuis geraakt’ zegt hij. Ik knik zachtjes en verberg mijn hoofd in zijn hals wanneer ik zie hoe ze Joe optillen en naar de dichtstbijzijnde ambulance dragen.
’Komen jullie?’ vraagt Kevin. ’Dan rijden we achter de ambulance aan’


Al 2 dagen hou ik Joes hand vast en al 2 dagen heb ik geen beweging gevoeld. De hartsensor geeft de regelmatige hartkloppingen weer en ik ben bang dat die ineens gaan veranderen. Denise zit naast me en kijkt met betraande ogen naar Joe. Ze heeft nog niet geweend, ze probeert zich sterk te houden voor de rest en vooral voor mij.
Ik word er gewoon gek van om hier de hele tijd te zitten. Het is hier zo kil, zo koud. Zelfs de honderden bloemen die hier staan, veranderen er niets aan. Zelfs het allergrootste boeket niet. Dat afkomstig is van de oude vrouw die Joe heeft gered. Het is maar een klein kaartje wat erbij hoort, met de boodschap dat ze Joe dankbaar was voor het redden van haar en haar kat Jinse.
Zij werd al één dag na de brand ontslagen uit het ziekenhuis en Joe, die ligt hier nog altijd. Niemand weet hoe het nu precies met hem gaat, de dokters ontwijken ons en zodra we toch een dokter klem weten te zetten, kunnen ze ons niet meer vertellen dan dat ze nog wat testjes moet uitvoeren en dat ze later meer weten.