PLease stay whit us little child.

Ibrahim

Met een puffende Noah scheur ik naar het ziekenhuis. Ze is echt woedend op me wat ik helemaal kan begrijpen. Hoe dom kon ik zijn? normaal keek ik om de minuut ongeveer op mijn telefoon maar vandaag juist niet. `Rij eens door` roept Noah boos terwijl er weer een wee komt. Ik parkeer de auto voor de deur en help haar in een rolstoel en al snel komen er verpleegsters die haar naar de verlos kamer brengen. `U heeft al 6 centimeter ontsluiting mevrouw had u niet eerder kunnen komen?` vraagt de dokter. Noah kijkt mij dan aan en ik zie dat de boosheid uit haar ogen plaats gemaakt heeft voor een plagerige blik. `Mijn man vond het niet nodig om zijn telefoon op te nemen en was nog al langzaam` antwoordde ze. De dokter keek me afkeurend aan. En verbaasd schudde ik mijn hoofd last van stemmingswisselingen heeft ze dus nog steeds. Ik pakte haar hand vast en gaf haar een kus op haar hoofd. `Sorry schatje` ze kneep keihard in mijn hand en fluisterde `Je zult mijn wraak wel voelen aan je hand` ik glimlachte breed `Knijp zo hard als nodig is schatje en geef mij mijn 2 prachtige kindjes.` Na 10 minuten mocht ze gaan persen. Het zweet gutste over haar voorhoofd en haar gezicht stond strak van de pijn. Ik vond het moeilijk om haar zo te zien ik kon haar nergens mee helpen alleen mijn hand geven. `Goed zo schatje Goed zo` zij ik continu. `Nog 2 keer hard persen mevrouw ik zie het eerste hoofdje` zij de dokter. Ze perste 2 keer en ik zag er een prachtig meisje uit komen. De dokter legde het meisje op haar buik en haalde het naar 2 seconden er weer af. U zoontje wil er ook graag uit. Zij hij met een knipoog tegen Noah. Ze perste en na nog eens 5 minuten zag ik het hoofdje. Maar de dokter drukte snel op de bel en ik keek nog eens goed en zag dat het hoofdje helemaal blauw was. `Mevrouw nog 1 keer heel hard persen graag` riep de dokter. Het jongetje kwam er uit en de navelstreng zat om zijn nekje heen gewikkeld de dokters begonnen het los te knippen en werd er een zuurstof masker op zijn gezichtje gezet. `Wat gebeurt er` huilde Noah. Terwijl ze moeite deed om recht op te zitten. `Ik weet het niet schatje blijf maar liggen het meisje is kern gezond maar....` mijn zin werd onderbroken door de verpleegster `U dochtertje is gezond Meneer en Mevrouw, alleen u zoontje heeft een groot gebrek aan zuurstof en zijn hartje lijkt het niet goed genoeg te doen. Ze zijn hem nu aan het reanimeren en ze zullen vechten voor zijn leven.` Met open mond staarde Noah haar aan. En zakte toen met haar hoofd in het kussen. `Nee ibi dit kan niet waar zijn hij moet leven` huilde ze. Ik trok haar in mijn armen en liet ook mijn tranen op de vrije loop. Een andere verpleegster kwam aanlopen met ons dochtertje. `Gefeliciteerd met u Dochtertje en we hopen dat we u straks ook kunnen feliciteren met u zoontje` zij de verpleegster. Noah pakte het kleine meisje over en legde het in haar armen. `Hoe gaat het heten?` vroeg de verpleegster toen nieuwsgierig. Noah haalde haar schouders op. `Ik wil haar pas een naam geven als ons lieve zoontje het haalt`

Reactie