Seventyseven

# Jess

Ik sta buiten, wat af te koelen, het is echt onmenselijk heet daarbinnen. De zwoele wind strijkt door mijn haren en zorgt voor wat verkoeling op mijn warme huid. ’Wegsluipen van je eigen feest, het is een schande’ hoor ik de bekende stem van Joe plagend zeggen. Ik voel twee armen om mijn middel en Joe laat zijn kin rusten op mijn linkerschouder. Samen kijken we naar het uitzicht over de stad. ’Het werd me wat te benauwd daarbinnen’ zeg ik. ’En jij hebt nog maar een kort kleedje aan, stel je voor in mijn plaats’ zegt hij lachend. ’Dan had je maar ik zwembroek moeten komen’ ‘Zou jij wel hebben gewild he’ ‘Ongelofelijk graag’ zeg ik glimlachend. Hij lacht even en geeft me een nauwelijks voelbaar kusje op mijn kaak. ’We hebben nog iets aan te kondigen’ zegt hij dan na een lange ontspannen stilte waarin we gewoon voor ons uit staren, met Joes armen strak om me heen. ’Jess?Hoorde je wat ik zei?’ Hij laat me los en ik draai me om. ’Je hebt je toch niet bedacht he?’ vraagt hij onzeker. Ik neem zijn handen vast en glimlach bemoedigend. ’Nooit.. Het is alleen, zouden we het niet enkel aan vrienden en familie vertellen?’ ‘Daarbinnen zijn toch allemaal vrienden en familie’ zegt Joe verward. ’Ik bedoel enkel aan de intieme kring? En daarna misschien aan wat meer mensen, zodat de media er niet te snel achter komen. Ze moeten het zelf maar ontdekken’ Joe knikt bedenkelijk. ’Wanneer wou je het dan vertellen?’ vraagt Joe. ’Morgen?’ stel ik voor. ’Misschien iedereen uitnodigen om te komen eten bij mijn thuis?’ ‘Of je komt bij ons eten, ik nodig je uit’

-de volgende dag-

Slaperig open ik mijn ogen, het eerste wat ik zie is Joe die zachtjes snurkend naast me ligt. Ik draai me naar hem om en leg mijn hand onder mijn kin. ’Joe’ zeg ik zachtjes. ’Joehoe’ Hij verplaatst zich enkele milimeters en mompelt iets onverstaanbaars. ’Joe’ zeg ik zoet. ’Nog 10 minuten’ mompelt hij in zijn slaap. Ik glimlach en streel hem zachtjes over zijn wang. ’Joe’ Hij beweegt weer, ’nog 5 minuten mama’ Lachend geef ik hem een duw en hij schiet verbaasd wakker. ’Wat?’ mompelt hij. ’Je noemde me mama’ zeg ik nep geschokt. ’Echt?’ vraagt hij ongelovig. Ik knik lachend. ’Weet je, je ziet er schattig uit als je slaapt. Zelfs als je snurkt’ lach ik. ’Snurk ik?!’ ‘Zachtjes’ ‘Echt?!’ ‘Ja, maar bij jou is het schattig’ Ik geef hem een kus op zijn mond en spring dan uit bed. ’Komaan, als we vandaag nog bij jou thuis willen geraken, moeten we nu opstaan. Het is al 3 uur moet je weten’ zeg ik.