Seventysix

# Jess

Langzaam gaat de zon onder, het is net een rode vuurbal die opgeslokt wordt door de oneindig blauwe zee. Mijn hoofd rust op Joe’s schouder, terwijl de puppy over het strand loopt. ’Je hebt hem nog geen naam gegeven’ zegt Joe net op het moment als ik hetzelfde denk. ’We kunnen hem moeilijk de puppy noemen he’ lacht hij. ’Welke naam had je in gedachten?’ vraag ik. ’Joe?’ stelt hij voor. Ik trek één wenkbrauw op en geef hem speels een duw. ’Hoeveel ik ook van je houd Joe, ik ga hem echt niet Joe noemen’ zeg ik lachend. Het is even stil terwijl Joe bedenkelijk kijkt. ’Wat is er?’ vraag ik voorzichtig. ’Wacht dacht je van Thommy? Naar Thomas.’ stelt hij voor. Thomas. Hij had altijd al een hond willen hebben, elke keer wanneer we in de stad liepen, wees hij naar elke hond die hij zag. Hij wou dolgraag een hond, maar die konden wij ons natuurlijk niet veroorloven. ’Dat wordt het’ zeg ik. Ik kruip nog wat dichter tegen Joe en mijn blik valt op zijn horloge. ’Joe?’ ‘Ja?’ ‘Hoelaat begon het feest?’ Hij kijkt me verbaasd aan en kijkt dan ook op zijn horloge. ’Over 5 minuten’ zegt hij en hij springt op. Hij trekt mij recht en samen spurten we naar de auto. ’Thomas!’ roep ik en de puppy komt meteen huppelend aangerent. Verbaasd ben ik niet echt, deze puppy was voorbestemd om zo te heetten, dus hij kent zijn naam al.
Hand in hand rennen Joe en ik de trap op. We sprinten naar mijn kamer, waar ik de kleerkast opentrek. Ik haal Joe’s kleren eruit, die hij daarstraks heeft meegenomen, en zoek dan zelf naar het kleedje dat ik voor mezelf heb uitgekozen. We gaan elk naar een badkamer en maken ons vliegensvlug klaar.

# Joe

Ik kom net op hetzelfde moment uit de badkamer als Jess, ze draagt een simpel zwart jurkje met daaronder speciale zwartje schoenen bezet met zilveren steentjes. ’Je ziet er geweldig uit’ zeg ik terwijl ik mijn blik over haar heen laat glijden. ’Dankje’ zegt ze glimlachend. Ze neemt mijn hand vast en samen rennen we naar buiten, Jess sluit de deur vlug en dan haasten we ons de auto in.
’Hoe erg zijn we te laat?’ vraagt Jess maar haar hand op de deurklink. ’Een kwartier, maar goed dat jij de jarige bent he’ lach ik. Jess schenkt me een zoete glimlach en doet dan de deur open. Binnen is het feest al goed aan de gang, als alles meezit, heeft niemand ons gemist. ’Waar bleven jullie?’ hoor ik Nick’s bekende stem in mijn oor. ’Ik heb jullie gedekt bij ma en gezegd dat jullie hier rondliepen, maar ik denk niet dat ze er veel van geloofde’ vervolgt hij. ’We waren de tijd uit het oog verloren’ verontschuldigt Jess ons. ’Ik heb jullie proberen te bellen’ zegt Nick dan. ’Ik heb mijn iphone nochtans mee’ zeg ik en ik zoek in mijn broekzak naar mijn gsm. ’Plat’ zegt Nick. ’En jij Jess?’ vraagt hij dan. ’Ik had hem niet mee’ zegt ze en ze staart schuldbewust naar het plafond. ’Jullie twee zijn niet te doen’ zegt Nick hoofdschuddend.