~>32<~

‘Aiyana?’ fluisterde Andy na een tijdje. Geschrokken keek ik op, het warme water had me een beetje in slaap gesust. De ogen van de jongen keken me verdrietig aan. Hij duwde me tegen de andere rand van het bad en ging tegen mijn borsten aan liggen. ‘Het spijt me. Ik moet weg binnenkort, maar als je wil mag je mee…’ Ik keek op. ‘W-waarheen?’ fluisterde ik angstig. Andy zuchtte. ‘Ik moet weer op tour… Optredens doen en rondrijden. Lol hebben, maar dat betekend wel dat ik voor een paar maanden weg ben.’ Ik jankte. Ik wilde niet achterblijven. ‘Meisje, je mag mee, maar ik denk niet dat je het leuk gaat vinden. Aangezien er heel veel mensen zullen zijn en je elke keer in een andere stad zult zijn.’ Ik reageerde niet, kroop alleen maar dicht tegen hem aan. Ik wilde mee. Het kon me niet schelen wat hij ging doen, ik moest wel met hem mee. Ik kon niet leven zonder hem. ´Neem me mee…’ fluisterde ik zachtjes. Andy keek me verrast aan. ‘W-wat?’ vroeg hij verward. Ik zei niets, sloot langzaam mijn ogen. Zijn armen sloten om mijn lichaam, ‘weet je het zeker, lieverd?’ Ik knikte, legde mijn hoofd in zijn nek en piepte zachtjes. ‘Shht, je vind het wel eng… ik weet het zeker.’ Ik keek de jongen in zijn ijsblauwe ogen en knikte. Ik was bang, bang voor de reactie van de andere mensen om Andy heen. ‘ Denk er maar een paar dagen over na, ik moet het over 3 dagen weten.’ De jongen gaf me een zachte kus, streelde me door mijn haar. ‘Ok…’ fluisterde ik, liet me weer tegen zijn arm vallen. Een tijdje bleven we zo liggen. Andy waste me zachtjes, wat me suffig maakte, maar zweeg verder. Toen we beide schoon waren, kwam hij overeind. Hij droogde zich af en trok een boxer aan. Daarna keek hij naar mij. Zijn ogen stonden verdrietig. Waarom wist ik niet. Ik ging toch me hem mee? Wat was het probleem dan? Was hij bang dat ik me niet zou gedragen? Wilde hij me wel mee? De gedachten waaiden als een storm door mijn hoofd. Ze maakten me bang en onzeker. Zou het echt zo erg zijn...? Nee, dat kon ik niet geloven. Andy zou bij me blijven, dan kon ik alles aan. Ik wachtte tot het water afkoelde, daarna kwam ik ook overeind en kleedde me aan. Verward liep ik naar de kamer waar ik altijd sliep, daar opende ik de gordijnen om te genieten van het volle maans licht. Ik kon hier zelf niet uit komen, ik had advies nodig. ´Aiyana!’ Geschrokken keek ik op, draaide me om en stormde de deur uit. Onder aan de trap stond Andy, op zijn gezicht een neppe glimlach. ‘Kom, het is al bijna middernacht.’ Ik knikte, liep langzaam naar beneden, recht in zijn armen. ‘Laten we het vanavond maar gewoon vergeten… Hoe moeilijk dat ook is…’ Een zacht piepje ontsnapte mijn lippen, waarna ik knikte. Inderdaad, we moesten het die avond vergeten. Andy sloeg zijn arm om mijn middel, waarna hij me naar buiten leidde, waar Yu en Sandra al stonden te wachtten. Ze keken me triest aan, waardoor ik zacht begon te janken. ‘Laat dit alles onze avond nou niet verpesten! Kom, we gaan.’ Riep mijn vriendje uit. Ik knikte, keek op toen ik gejank hoorde. Het wond me op, het was een tijd geleden dat ik me had kunnen laten gaan. ‘Kom, ik weet de perfecte plek!’ riep ik hyper uit, voordat ik begon te lopen, met het, dit keer oprecht, lachende groepje achter me aan.