¦6¦

Er liep een haast onduidelijk pad door het bos. Als je goed keek zag je wel weggekapte plantjes om een beeld van een pad te krijgen. Als je dat pad uitloopt kom je bij een groot grasveld uit waar een groot rood huis uit. Dat is het huis van mijn moeder en Sam. Althans, als hij nog bij haar woont, hij moet nu ongeveer drieëntwintig zijn. Ik pakte mijn koffers steviger vast en begon er naartoe te rennen. Voor de deur strook ik mijn shirt goed en haalde plukjes haar uit mijn gezicht. Ik had dan wel kort haar, maar het zat soms echt niet goed. Ik haalde diep adem en klopte aan. Acht jaar, wat zouden mijn ouders wel denken, ze dachten dat ik een korte studie ging doen, dat werden er twee van vier jaar. Toen de deur openging blijf mijn moeder verstijfd in de deuropening staan. Tranen rolde over haar wangen. ‘Lieverd!’ zei ze en ze omhelsde me. Ik glimlachte en omhelsde haar terug. Toen ze me losliet pakte ik mijn koffers en liep naar binnen. Mijn moeder verdween in de keuken en ik nam plaats op de bank. Ze kwam terug met thee en koekjes. Ik rook het al toen ze de kamer in kwam, kamillethee, mijn lievelingsthee. Ze schonk twee kopjes in en ging zitten. ‘Waarom ben je nooit langsgekomen lieverd?’ vroeg ze. ‘Ik moest hard leren, anders haalde ik het niet.’ loog ik. Ze knikte en pakte een koekje. Ik nam een slok thee. ‘Ben je echt terug?’ vroeg mijn moeder. Ik glimlachte en knikte. ‘Ik moet alleen nog een huis vinden.’ Zei ik. Ze knikte. ‘Je bent altijd bij ons welkom, maar er staat ook nog een huisje in het bos bij de kliffen te koop.’ Zei ze. Ik knikte, perfect.

~~{*}~~