Seventyone

# Jess

- een 7 maanden later-

Binnenkort word ik 19, in juli om precies te zijn, één maand voordat Joe 20 wordt. Het feest gaat groots worden, iedereen is bezig met plannen, het is al over een maand. Maar nu, nu zijn we vooral bezig met iets anders. Ik ga namelijk afstuderen, vandaag. En niet voor een privé leerkracht, nee voor de school. Dat was gewoon een vereiste, ze chanteerden me gewoon. En nu komen er waarschijnlijk allemaal fotografen en fans op af, omdat ik ook nog eens moet gaan zingen. Heel erg vind ik het niet, maar het is nogal raar, ik ken de mensen die er afstuderen niet eens.
En de pers? Wel die kunnen het de laatste tijd nergens anders meer over hebben, dan over mij en Joe. Neen we zijn niet terug samen, maar we zijn wel terug de beste vrienden. En dat is dus niet onopgemerkt gebleven, voortdurend worden we gefotografeerd als we samen ergens naartoe gaan, maar ik probeer het me niet te veel meer aan te trekken weet je. Alles gaat nu goed en ik laat het niet verpesten, mijn leven is terug op rails. Ik denk dat ik zelfs alles al verwerkt heb, of toch zover dat mogelijk is. Misschien.. misschien gaat het zelfs zo goed dat er een tweede kans komt voor mij en Joe. Misschien.. ’Hé dromer’ Ik kijk op en Joe kijkt me aan vanaf de voorbank. ’Waar dacht je aan?’ vraagt hij. ’Ik was mijn liedje nog eens aan het zingen in mijn hoofd, ik moet een goede indruk maken he. Dit is de eerste keer in een jaar dat ik nog eens heb opgetreden’. ‘We zijn er’ zegt Kevin. We stappen allemaal uit en naast ons stopt Paul met de rest. Ze wouden allemaal perse mee. Misschien om mij nog wat zenuwachtiger te maken?
Joe komt naast me lopen en slaat een arm om mijn schouders. ’Je kan het, gewoon even die viering doorstaan, je certificaat afhalen en dan een spetterend optreden geven’ ‘Zing jij anders mee’ zeg ik lachend. ’Dat zouden ze pas geweldig vinden’ ‘Ja ik weet het, maar dan overtref ik je nog’ ‘Begint je kraag al te spannen?’ Lachend lopen we verder, naar het park achter de school waar de ceremonie wordt gehouden.
Nadat iedereen me nog eens heeft gefeliciteerd, is het nu het moment voor mijn optreden. Het podium is vrijgemaakt en klaar voor mij om op te treden. ’Veel geluk’ fluistert Joe. Ik lach even naar hem en loop dan naar het podium. De muziek begint meteen en ik begin meteen met één van mijn eerste liedjes. Ondertussen kijk ik naar Joe, die de hele tijd knikt of zijn duim opsteekt. Na het liedje is het even stil, ik heb genoeg tijd om iedereen te feliciteren die geslaagd is en om mijn nieuwe liedje aan te kondigen. Het liedje dat ik al meer dan een half jaar geleden heb geschreven toen ik in de put zat en ik alleen nog maar Kevin zag. ’ How come everything turns out
Leaving me with more doubts
I feel like I´m upside down
And I don´t wanna be here

I go right
Shoulda gone left
And I say things
I should of not said
Look at me in this big mess
I don´t wanna be here

Everything I do
Is making me more confused
Oh it used to be easy
All I had to be was me
Now I´m mixed up

Everywhere I go
Is somewhere that I don´t know
Oh I´m hoping that I´m dreaming
Cuz im sick of this feeling
I´m mixed up
Somebody help me

La la la
La di da

Tell me how to fix this
I´d trade my world for one wish
To go back to my other life
Oh you and I

Everything I do
Is making me more confused
Oh it used to be easy
All I had to be was me
Now I´m mixed up

Everywhere I go
Is somewhere that I don´t know
Oh I´m hoping that I´m dreaming
Cuz I’m sick of this feeling
I´m mixed up
Could somebody help me

To hold me
To tell me
Everything´s gonna
Be okay
Cuz today
It feels like I won´t
Make it to the top now
Don´t know how to get outta this
I´m so mixed up
Can somebody help me

La la la

Everything I do
Is making me more confused
Oh it used to be easy
All I had to be was me
Now I´m mixed up

Everywhere I go
(Everywhere I go)
Is somewhere that I don´t know
(Somewhere I don´t know)
Oh I´m hoping that I´m dreaming
Cuz I´m sick of this feeling
I´m mixed up
Somebody help me
(Mixed up)

Somebody help me’
De muziek sterft langzaam uit en ik loop het podium af. Meteen komt Joe op me af. ’Hoelang loop je hier al mee rond?’ vraagt hij meteen bezorgd. ’Rustig Joe, ik heb dit liedje al heel lang geleden geschreven’ zeg ik. Hij haalt opgelucht adem en geeft me een knuffel die ik maar al te graag beantwoord.