How could I possibly be this stupid?! 4*

Dat niemand mijn geur nog kende bleek een voordeel te zijn voor mijn plannen. Met dit feit in mijn voordeel was ik in staat om stil en ongezien te handelen.
Ik zat doodstil in een boom enkele kilometers van de Cullens af, die in hun chique onderkomen naar de opgewonden Renesmee aan het luisteren waren. Ik had gelijk gehad toen ik veronderstelde dat ze een onschuldig, naief, klein meisje was en haar buitensporige, opgewonden gedrag waardoor ieder ander zin zou krijgen om in zijn handen te gaan klappen van vreugde – maar niet ik, tot zulke emotie-uitingen was het nooit gekomen in mijn stille, teruggetrokken leven. Ik luisterde hoe Renesmee vertelde over haar ontmoeting met mij tegen haar ouders en ik deed mijn ogen dicht en verplaatste mijn geest met lichtsnelheid naar de kamer, waar ik voor het eerst van mijn leven Edward en Bella zag. Mooi waren ze, maar niet mooier dan mijn ouders die voor mij nog steeds de mooiste mensen zijn die ooit geleefd hebben. Mijn blik gleed naar Renesmee terwijl ze vliegensvlug haar woorden de gezellige, grote kamer inblies: ‘Ik meen het! Ze is van koninklijk bloed, ze is de enige nakomelinge en erfgename van de eerste graaf van March! En ze is vampier! Ik snapte het zelf ook niet, maar ja, alles is mogelijk.’
Ik zag Edwards gezicht bedachtzaam vertrekken, wat op onvertrouw duidde.
‘Hoe heet ze?’ vroeg Bella.
‘Oh, da’s een goeie: Lady Catherine Victoria Mortimer. Apart he? Volgens mij heb ik nog nooit iemand ontmoet die met “Lady” wordt aangesproken.’ Renesmee leek wel een klein kind en onbewust merkte ik dat ik dat heel amusant vond waardoor er een klein glimlachje me ontging.
‘Victoria?’ Edward leek meteen op zijn woede.
‘Ja, hoezo?’
‘Ze heeft niet gezegd naar wie ze genoemd is.’ stelde hij vast. Gedachten lezen, dat was het.
De telefoon ging. ‘Ik neem hem wel.’ Bella vertrok naar de andere kamer, waar de telefoon ging.
Mijn concentratie bleef op Edward en Renesmee gericht terwijl hij haar woordeloos ondervroeg over mij. Toen zag ik dat het mis was.
‘Rood haar...’ mompelde hij.
‘Ja, papa. Ze heeft echt zo’n prachtige haren, eerlijk! En die kleur! Ik ben er zo jaloers op...’
‘Dit kan geen toeval zijn.’ Edward schonk geen aandacht aan zijn dochter die nog steeds verrukt van haar ontmoeting niet kon stoppen met erover te praten.
Bella kwam met de telefoon de kamer binnen. ‘Edward...’ begon ze. ‘Alice belde.’
En toen, als de dodelijke slag van een bijl, een slag van ontgoocheling, wanhoop en ongeloof kwamen de woorden van Bella op me neer, ik dacht even echt dat ik nu, net op dat moment, gewoonweg dood zou vallen en ik was nog meer ontgoocheld toen dat niet gebeurde, want dat zou veel beter zijn geweest dan getuige te moeten zijn van mijn schaamte en onkundige handelingen. Hoe kon ik zo stom zijn!
Bella zei: ‘Dit is niet zomaar een andere vampier, Alice zag het komen.’ Edward keek haar geduldig af, op zijn hoede. ‘Deze Lady Catherine is het cadeautje dat Victoria en James ons hebben nagelaten, hun dochter. Ze is uit op wraak, Edward. Renesmee, ik wil dat je uit haar buurt blijft, Jacob komt je vanaf nu elke dag naar school brengen en van school halen. Op school zal je veilig zijn, zolang je niet alleen rondzwerft. Wees op je hoede. Edward, je moet de rest van de clan waarschuwen. Alice heeft het Carlisle al verteld.’ Hoewel ze kalm en beheerst sprak, had ik het gevoel dat ik door de woorden in stukken gescheurd werd. Bella zuchtte wanhopig. ‘En ik dacht eindelijk rustig te kunnen leven!’ ze hief haar armen naar de hemel en liet ze verslagen weer neervallen.

Renesmee’s gezicht vertrok van ongeloof en smart. Ze had zo gehoopt op een nieuwe vriendin die ook vampier was, waar ze alles tegen kon vertellen en dingen mee doen die ze met haar menselijke vrienden niet kon en nu zag ze haar hoop voorbijvliegen als een ongrijpbare vogel en ze kon wel schreeuwen van ontzetting. Lady Catherine had helemaal niet geleken als een wraakzuchtige feeks die van plan haar hele familie uit te moorden, maar als een goedopgevoede jongedame van buitengewoon goede afkomst die haar naam waard was.
En nu door enkele zinnen van haar moeder stortte haar wereld werkelijk ineen.
Ze wou dat ze in staat was te bewijzen dat Lady Catherine helemaal niet op kwaad doelde, maar ze wist dat Alice het nooit mis had. Maar toekomst kon altijd nog veranderen...

Ik wou mezelf wel wurgen na Bella’s woorden! Ik haatte, minachte, verachte, verafschuwde mezelf op dat moment! Ik wou nu gewoon naar Edward gaan en vragen of hij me wou vermoorden, ik was de wanhoop nabij. Mijn leven is een groot ongeluk, dacht ik met ongeloof. Ik wou schreeuwen, slaan, vernielen, doden, bijten!
Ik was zo vreselijk ontzet dat ik wel wou huilen. Hoe kon ik in hemelsnaam zo stom zijn geweest?! Ik heb mezelf zo teleurgesteld dat ik me niet eens durfde voor te stellen wat mijn moeder nu wel niet moest denken als ze op me neer keek.
Ik schaamde mij zo diep dat ik mezelf wel kon begraven.
Het was een vreselijk gevoel. Ik heb ze allemaal tegen me opgezet, zelfs de naieve, lieve Renesmee. Nu moest ik maken dat ik wegkwam en zorgen dat er geen zwerm vampieren en weerwolven achter me aanging.

Ik was duidelijk nog te jong voor zulke handelingen, dacht ik bij mezelf toen ik naar huis snelde.