Sixtyeight

# Jess

’Rijd je met ons mee?’ vraagt Kevin zodra de verhuiswagen vol zit. Ik sluit snel de deur achter me en loop dan naar de auto. ’Is er wel genoeg plaats?’ vraag ik twijfelend. ’We zijn met twee auto’s’ grijnst hij. ’Ok’ Ik stap in en kom naast Joe te zitten die geconcentreerd uit het raam staart. Ik leg mijn hand op de bank en raak per ongeluk zijn hand die daar al lag. ’Sorry’ mompel ik verlegen. Ik maak snel mijn gordel vast en kijk uit het raam. ‘Zeg iets, zegt iets, komaan Jess zèg iéts!!’ denk ik bij mezelf. In plaats daarvan, begin ik de bomen langs de weg te tellen, ik kan mezelf wel voor mijn hoofd slaan. Als ik dan uiteindelijk de moed heb gevonden iets te zeggen, stopt de auto op de oprit. Iedereen stapt uit en ik laat me opzij vallen. ’Trut!!!’ ‘Sorry ik wou gewoon even vragen of je me de keuken wou tonen’ zegt Denise die me aankijkt alsof ik gek ben geworden. ’Sorry!!’ roep ik. Ik zet me terug recht en stap uit de auto. Ik ga haar voor naar de keuken en haast me dan met een rood hoofd naar buiten.
Zodra er een heleboel dozen binnen staan, besluit ik dat het beter is als ik ze ga uitpakken, anders staan die dozen allemaal in de weg. De eerste doos die ik tegenkom is gelabeld met ‘Jess’. Het moet dus naar mijn kamer. Ik neem de doos op en loop ermee naar de trap. Automatisch, loop ik naar mijn oude kamer, maar halverwege blijf ik twijfelend staan. Ik kijk naar de deur van mijn ouders hun slaapkamer. Zou ik? Ik schud mijn hoofd en loop richting mijn kamer. Net voor ik binnen ga, zet ik de doos neer en ik loop naar de kamer van mijn ouders. Ik haal de sleutel in mijn zak en doe hem van het slot. De deur gaat krakend open en ik stap de muffige kamer in. Alles is precies hetzelfde, omdat al die jaren deze kamer op slot is gebleven. Speciaal voor mij. Ik loop naar het bed en neem één van de kussens in mijn armen. Uit mijn ooghoeken zie ik mijn moeders kleine hoekje. Ik loop ernaartoe en zie haar parfum op het tafeltje staan. ’Jess?’ verstijft blijf ik staan. Ik draai me langzaam om naar Joe die in de deuropening staat. ’Ze zeiden dat ik je moest komen helpen met uitpakken’ zegt hij en hij ontwijkt mijn blik. Ik draai me terug om en ga met mijn hand langs de stoffige artikelen die vroeger allemaal van mijn moeder waren geweest. Ik zie haar zo nog op het lage stoeltje zitten, ik zat op het bed terwijl zij zich klaarmaakte voor een avondje uit. Ik hoor hoe Joe dichterbij komt, zijn voetstappen klinken dof op de grond, ’Is dit?’, ik knik en kijk hem aan. ’Mijn museum’ zeg ik met een klein lachje. Hij reikt langs me en tilt de fotokader die daar staat op. Met zijn bloes, veegt hij de dikke laag stof weg. Zonder te kijken weet ik welke het is. De trouwfoto van mijn ouders. Joe tilt zijn handen op en maakt de ketting los die rond zijn hals hangt. ’Ik denk dat het tijd is dat je hem terugkrijgt’ zegt hij. Hij neemt mijn hand vast en meteen begint mijn huid te tintelen. ’Ik wil hem niet langer dragen, nu ik weet hoeveel hij voor je betekent’ ‘Nee ik’ protesteer ik. Hij legt de ketting in mijn hand en plooi mijn vingers toe. Hij drukt een kus op mijn hand en kijkt me aan. Voor de zoveelste keer voel ik tranen opkomen. ’Je moet hem dragen, je moet’ zeg ik hoofdschuddend. ’Ik wil niet, je ging hem blijven dragen tot.. ’ ‘Jess je weet dat ik niet zonder je kan leven’ zegt Joe. Hij tilt mijn hoofd op en kijkt me recht aan. ’Maar het is nog te vroeg voor je en met of zonder die ketting, het veranderd niets. Ik voel me gewoon, ik vind niet dat ik deze ketting moet dragen. Hij is van jou’ Hij drukt een klein kusje op mijn voorhoofd. ’Zodra je klaar bent, laat je me het weten.’ Ik knik zachtjes. ’Jongens komen jullie eten?’ hoor ik Denise onderaan de trap roepen. ’We komen’ roept Joe. Hij neemt mijn hand vast en trekt me mee naar beneden, net voor we de keuken binnenlopen, laat hij me los.