Sixtyseven

# Jess

’Als je dan hier even wilt tekenen?’ de secretaris schuift me een papier en pen toe. Naast me zie ik hoe Kevin het papier aandachtig bestudeerd, hij knikt zachtjes, maar toch schuif ik het nog even naar mijn advocaat die het grondig doorleest. Hij schuift het papier terug naar mij en geeft me de pen. Met trillende vingers neem ik hem aan en ik zet mijn handtekening op het papier. Kevin lacht naar me en geeft me een kleine knuffel. Dan staan we op en nadat ik de secretaris en mijn advocaat nog de hand heb geschud, loop ik naar buiten. Vanaf vandaag ben ik de eigenares van mijn 'kasteel', mijn rechtmatige erfgoed. Het huis van mijn oom en tante, blijft vrijstaan tot Caitlynn en Darcey oud genoeg zijn om zelf te beslissen wat ze ermee willen. Over een week verhuis ik. Thuis staat alles vol met verhuisdozen. ’Wil je misschien binnen?’ vraagt Kevin. Hij houdt een sleutel omhoog die ik meteen herken. ’Hoe kom je daaraan?’ ‘Gejat’ ‘Waaat?!’ ‘Seg wat denk je wel niet van mij. Jouw advocaat gaf hem net aan mij’ ‘Kom dan!’ Ik trek hem mee en we lopen naar mijn nieuwe oude huis dat maar een straat verder ligt.
De deur gaat vlot open en meteen komen we in de lichte gang, er hangt nog altijd de vertrouwde geur van vroeger. Wat bijna onmogelijk is. Ik ruik aandachtig en het lijkt wel alsof ik mijn ouders gewoon kan ruiken. Het parfum van mijn moeder. De aftershave van mijn vader.
Kevin is ondertussen al verder gelopen, naar de living. Daar is alles anders, er staan geen meubels en het behang is anders dan vroeger. ’De meubels van je ouders staan in een pakhuis, dus als je wilt..’ Ik knik en kijk aandachtig rond me heen. Allemaal herinneringen flitsen door mijn hoofd en ik krijg gewoon een aangenaam gevoel door hier alleen maar te zijn. Als ik hier zou wonen, zou ik misschien, heel misschien alles kunnen verwerken.
Na 3 uur heb ik het hele huis verkend. Van de zolder tot de kelder en alles er tussen in. Veel dingen zijn hetzelfde, anderen zijn anders. Maar ik ga er niets aan veranderen. Als alles precies hetzelfde zou zijn, zou ik teveel in een droomwereld leven een wereld, waarin mijn ouders nog leven. En dat is mezelf gewoon iets voorliegen.

-een week later-

Zodra de bel gaat, ren ik naar de deur ik kijk nog even in de spiegel of ik niet te sjofel uitzie. Om te verhuizen, heb ik maar oudere kleren aangedaan. Ik draag een weide zwart stoffen broek, met oude vertrappelde grijze all stars, daarboven draag ik een strakke groene T-shirt met een strakke zwarte golf. Mijn haar zit keurig samen in een strakke dot, zodat het niet in de weg zit tijdens het verhuizen. Maar mijn frou hangt los voor mijn gezicht. Het valt nog mee, het is toch maar voor te verhuizen, het is niet alsof iemand buiten Kevin of de verhuismannen me gaat zien. Vrolijk doe ik de deur open en ik staar recht in het gezicht van Kevin. ’Ik heb wat hulp meegebracht’ zegt hij. Hij maakt een gebaar achter zich, daar staan Nick, Samantha, iedereen eigenlijk. Inclusief Joe. Het valt me op dat Camilla er niet bij is. ’Ik heb eten mee om jullie goed te verwennen, ik hoop de de keuken al in orde is?’ vraagt Denise. ’Ja die is al in orde’ zeg ik overdonderd. ’Kom maar binnen, de verhuismannen komen ook zo’ zeg ik. ’We kunnen al beginnen met wat dozen naar de oprit te dragen’ stelt Paul voor. Iedereen knikt en loopt naar een verhuisdoos, de ene al wat zwaarder dan de andere. Zelf loop ik naar de voor mij dichtstbijzijnde en zodra ik hem opneem, voel ik twee handen die hetzelfde van plan waren. Twee handen die ik meteen herken. Langzaam kijk ik op en ik kijk in de grote bruine ogen, waar ik als zo dikwijls in gestaard heb. Mijn ogen dwalen af naar zijn hals, ik zie een ketting rond zijn hals. Hij hangt onder zijn T-shirt maar ik merk duidelijk dat het dé ketting is. Ik kijk terug naar hem en zie dat zijn ogen rusten op de ring die ik nog altijd aan mijn vingers draag. We weten beiden wat die betekend… We houden alle twee nog van elkaar. Maar wie zet de stap?