Sixtysix

# Jess

Met Kevin naast me, loop ik naar het midden van het kruispunt. Op dit moment van de dag is het uitgestorven, maar toen.. toen niet. We waren net op vakantie geweest, ik en mijn ouders. Mijn papa achter het stuur, mijn mama naast hem en ik op de achterbank, met mijn knuffel in mijn hand. Mama was bezig met papa over hoe het zou zijn als mijn broertje of zusje geboren zou worden. We zouden de volgende dag foto’s gaan laten maken van de baby, maar dat kon toch helemaal niet? Hoe moesten ze foto’s van hem of haar trekken in mama’s buik. Ik was heel benieuwd ernaar en luisterde nieuwsgierig naar mijn ouders die praten. Even, een fractie van een seconde, keek mijn papa niet naar de weg, één tel hoogstens. Eén tel die mijn leven voorgoed veranderde. De vrachtwagen kwam op ons af, in een sneltempo hij sloeg in op de voorkant van de auto en meer.. meer was er niet. Het volgende moment lag ik in bed, mijn hoofd bonkte en allemaal hoofden hingen over me heen. Mijn knuffel? Waar was mijn knuffel, ik keek langs me, daar lag hij. Hij was helemaal zwart en miste een oog en een oor. Mijn tante en nonkel zaten in de hoek van de kamer en kwamen meteen op mij af. Nadat ik eindelijk uit het ziekenhuis mocht, moest ik naar huis. Het huis dat altijd mijn kasteel was geweest, waar ik leefde met mijn geliefde ouders. Maar nu was het stil, doodstil. Ik moest naar mijn kamer, alles inpakken. Alles ging in een verhuiswagen en toen kreeg ik een andere thuis. Waar ik gelukkig opgroeide, met het gemis van mijn ouders dat werd gecompenseerd door mijn tante en nonkel die voor me zorgden alsof ik hun kind was. Mijn nonkel die mijn tweede vader werd, waar ik een band mee kreeg en die ik uiteindelijk ook moest loslaten. Kanker. Maanden verdriet, maanden dokters en ziekenhuizen, en toen niets meer. Mijn tweede, maar niet mijn laatste verlies. Thomas en toen mijn tante. En toen.. Joe. De enige die ik nog kan terugkrijgen. Die ik misschien nog kan terugkrijgen. Mijn keel voelt schor aan en opeens besef ik dat ik alles aan Kevin heb verteld. Hij kijkt dof uit zijn ogen, totaal van de kaart. Mijn geschiedenis grijpt hem echt aan, iemand anders kan het niet vatten , ik kan het soms zelf niet vatten. We lopen zwijgend verder..
Ik kijk op en kijk recht naar mijn ouderlijk huis, meteen krijg ik een flashback. Ik zie mezelf in een bloemetjesjurk. Mijn wangen zijn bevlekt en nat van het wenen. In mijn armen, houd ik een kartonnen doos. De grote verhuiswagen staat op de oprit geparkeerd. Mijn tante en nonkel zijn druk in gesprek met mannen die het huis in en uit lopen. Het meisje, ik, kijkt me aan en dan vervaagt ze. Is het daar al begonnen? ’Jess?’ Ik voel een hand op mijn schouder en als ik opzij kijk, zie ik Kevins bezorgde ogen die me aankijken. ’Daar.. Dat. Ons droomhuis’ Ik koop het terug, daarom ben ik hier. Ik moet alles terug op een rijtje krijgen en dit, dit hoort erbij. Dit hoort bij alles te verwerken. In dit huis, ben ik dichter bij mijn ouders, de basis van mijn verdriet.