Sixtyfour

# Jess

Zenuwachtig wrijf ik in mijn handen, nadat ik gisteren heb geholpen met het verwelkomingfeest, hebben Denise en Samantha me uitgenodigd om vandaag te komen. En hier sta ik, de jongens kunnen elk moment aankomen… Joe kan elk moment aankomen. ’Hé gaat het?’ vraagt Samantha bezorgd. Ze legt haar hand op mijn schouder en kijkt me vragend aan. ’Ja ik bedoel we zijn nog vrienden he’ zeg ik en ik knik zo overtuigend mogelijk. ’Ze zijn daar!’ roept Frankie blij en hij rent langs me door om de deur open te doen. Denise en Samantha lopen meteen naar de woonkamer waar ik de vertrouwde stem van Kevin hoor. Treuzelend wrijf ik wat over de tafel en ik kijk wat rond. Ik kan het niet opbrengen om naar de living te gaan. ’Camilla!! Je bent ook hier’ hoor ik Samantha enthousiast zeggen. Camilla? Nu ben ik toch wel nieuwsgierig, ik loop naar de living en kijk onderweg even naar de spiegel in de hal. Ik ga even door mijn haar en trek mijn kleren recht. Ik adem diep in en loop de living binnen. Meteen voel ik hoe iedereen me aanstaart. ’Hi Jess!’ zegt Kevin blij. Hij komt naar me toe en geeft me een dikke knuffel. ’Ik heb je gemist!’ Ik glimlach even vaag. ’We hebben je allemaal gemist’ zegt Nick die me ook een knuffel geeft. ’Niet Joe?’ Hij trekt even zijn wenkbrauw op en kijkt naar Joe die bijna ongemerkt knikt. ’Ik heb jullie ook allemaal gemist’ zeg ik zo blij mogelijk. ’Ok wie heeft er zin in cake?’ zegt Samantha om de spanning te breken.
Met een stuk cake in mijn hand, zit ik tussen Naomi en Samantha. Ik kijk naar Joe en Camilla die wel héél dicht bij elkaar zitten. Zodra Joe opkijkt, wend ik mijn hoofd af. Iedereen praat opgewekt met elkaar, de enige die afwezig is, ben ik. Ik voel me zo’n buitenstaander. Alsof ik hier niet echt zit, ik voel me een schim, die niemand ziet. Camilla daarentegen, praat met iedereen en iedereen praat met haar. Ik wil hier zo graag weg, ik wil Camilla’s hand niet op Joe’s been zien, haar mond zo dicht bij zijn oor. De hele tijd fluistert ze hem dingen toe met een zoete glimlach. Wat zou ik haar zo graag een klap in haar fake gezicht willen geven. ’Ik ben even naar de wc’ mompel ik tegen mezelf. Het is alsof niemand me opmerkt. Ik snelwandel naar de badkamer en zet me neer op de badrand.
’Ooh sorry’ zegt Joe die ineens in de deuropening staat. ’Ik wist niet dat je hier was’ Natuurlijk niet, niemand merkt me op. ’Is niets, ik was toch klaar’ Met mijn gezicht op de grond gericht, loop ik langs hem door en ik haast me de trap af, naar beneden waar ik terug bij de rest zit. Naast me kijken Naomi en Samantha me vragend aan, maar ik doe alsof ik enorm geconcentreerd ben in het stuk cake waar ik nog bijna niets van heb gegeten.
’Ik moet naar huis’ zeg ik opeens en iedereen staart me aan. ’Ik moet euhm, huiswerk. Mijn lerares komt en ik moet thuis zijn’ brabbel ik onsamenhangend. Ik sta op en loop naar de voordeur. ’Je hoeft niet weg te gaan’ zegt Kevin die ineens achter me staat. ’Jawel ik heb les vandaag ik-‘ ‘Jess we weten allemaal dat dat niet waar is. Het is Joe he. Of eerder Camilla’ Ik laat mijn hoofd zakken. ’We kunnen geen vrienden meer zijn, het is gewoon te moeilijk’ ‘Als je erover wilt praten, ik sta altijd klaar’ 'Dat weet ik, dankje'
De wind schuurt langs mijn gezicht en blaast mijn haren voor mijn ogen. Het kan me niets schelen, niets kan me nog schelen.