Sixtytwo

# Jess

Ik ren de trap op naar boven en loop naar mijn kamer die er nog precies zo uitziet als ik hem heb achtergelaten. Meteen maak ik mijn koffer open en ik hang mijn kleren in mijn kast. Ik buk me om mijn T-shirts weg te leggen en zie een blauw hoopje op de plank liggen. Verbaasd raap ik het op en ik merk dat het een T-shirt van Joe is. Verlangend denk ik terug aan hoe goed we het hier hadden, afgezonderd van de buiten wereld. Ik druk de T-shirt tegen me aan en snuif Joe’s geur op.

# Joe

’Before I met you, everything was dreary
I passed my time from day to lifeless day
And then you came and filled my life with sunshine
And now you tell me that you're going away:
Well, you know I'm broken hearted that you're leaving
I'm sorry too that I must stay behind
And no matter where you go, you'll know I'm grieving
And you'll know that you are always on my mind
I wish you wouldn't take the sunshine with you
I know it's going to follow you away
Is there nothing I can do to stop your going?
I wish that you would change your mind and stay
Well, there's no use in pretending I won't miss you
The lonely days are coming from now on
I'll remember all the joys we shared together
And I hope you won't forget me when you're gone’
‘Joe?’ hoor ik Nick’s stem in de deuropening vragen. ’Ja?’ antwoord ik levenloos. ’Kom je?’ vraagt hij. ’Naar?’ ‘De persconferentie’ ‘Ik ga niet’ ‘Wat?!’ ‘Ik weet toch al wat ze gaan vragen, zeg maar dat ik ziek ben’ Even kijkt hij me teleurgesteld aan, maar als hij mijn blik ziet, knikt hij begrijpend. Hij draait zich om en loopt weg. Ik laat me op bed vallen en met Jess in mijn gedachten val ik in slaap. ’Ik wil je niet meer zien’ ‘Ik hou niet meer van je’ ‘Ga weg’ Jess gezicht doemt voor me op en kijkt me kwaadaardig aan. Ik loop naar haar toe, maar ze staat steeds verder van me weg. Zodra ik mijn hand uitsteek, verdwijnt ze. Het is aards donker om me heen en hoe goed ik ook kijk, ik kan niets zien. Tot plots alle lichten aangaan en ik omsingeld ben door honderden microfoons. ’Hoe voel je je hierbij?’ ‘Zien jullie elkaar nog’ ‘Waarom zijn jullie uit elkaar?’ Het licht wordt steeds overweldigend en de microfoons komen op me af.

# Kevin

’Ik ga even bij Joe kijken’ zeg ik zodra we terug in het hotel zijn. Iedereen knikt en ik neem de lift naar boven. Zachtjes klop ik Joe’s deur, daarna harder als er geen antwoord komt. Na 5 minuten sta ik er nog altijd en ik begin bezorgd te worden. Ik probeer of de deur open is en val bijna naar binnen, omdat ik niet had verwacht dat hij van het slot zou zijn. ’Joe?’ Ik loop verder en zie hem op het bed liggen. Hij woelt onrustig heen en weer en het zweet staat op zijn voorhoofd. ’Nee!! Jess, blijf hier!! Nee we zijn niet uit elkaar!! Jeeeeeeess!!’ Zijn gezicht staat wanhopig en hij graait met zijn armen om zich heen. Even sta ik verbaasd naar hem te kijken, waarna ik naar hem toeloop en hem zachtjes door elkaar schud. ’Joe!’ wakker worden. Hij schrikt wakker en kijkt me bang aan. Zijn gezicht doet me denken aan hoe Frankie vroeger keek toen hij enge nachtmerries had. Helemaal verloren en doodsbang. ’Gaat het?’ vraag ik overbodig. Hij kijkt me met grote ogen aan en knikt zachtjes. ’Waar is Jess?’ vraagt hij. ’Ga nog maar even slapen’ zeg ik. Weer knikt hij zachtjes en ik hij legt zijn hoofd op zijn kussen. Hij staart me met grote ogen aan en valt daarna terug in een onrustige slaap.