Hd. 27: Her whisper is the lucifer.

Mijn lichaam is verstrikt in een zee van dekens. Ze omhelzen me, plakken vast aan de naakte huid van mijn benen. Een kille schreeuw ontsnapt aan mijn lippen en, zonder dat ik door heb dat de schreeuw van mijn lippen afkomstig is, kom ik met een snelle beweging overeind. Met mijn ogen wijd open gesperd en mijn vingers sterk om de satijnen stof van de dunne deken geklemd zit ik hijgend recht overeind. Niet in staat om mijn ademhaling weer op pijl te krijgen sla ik de deken van mijn lichaam af en sla ik mijn benen over de rand van het bed heen.
Ik leg mijn hoofd in mijn handen. Mijn slanke vingers banen zich een weg tussen de wortels van mijn haar en raken er in verstrikt. Een traan ontsnapt aan mijn gesloten ogen en laat een zout spoor na over mijn wangen, om vervolgens mijn huid te verlaten en uiteen te spatten op de stoffen vloerbedekking waar kleine vlekjes vocht op ontstaan.
Met moeite kom ik overeind. Ik wankel even en sla mijn armen om mijn lichaam heen. Terwijl ik moeizaam naar de deur loop, probeer ik me te herinneren wat ik gedroomd had. Maar op het beeld van kleurrijke bellen die uiteen spatten in de lucht, waardoor kleine druppels sop de lucht bedekken, kom ik niet verder. Ik herinner me hoe ik alleen was achter gelaten, maar het me niet deerde. Nee, het was absoluut geen nachtmerrie. De manier waarop de gedachten me overspoelde met een kriebelend gevoel stelde me gerust, voelde niet naar aan. De kilte die mijn lichaam had overgenomen, kwam overduidelijk ergens anders vandaan. Maar god mag weten waar van…
“Lein, waar ga je naar toe?” Ik draai me om en kijk naar Hyun Seung. Die half overeind is gekomen en me met een verwarde blik aan kijkt. Zijn haren zitten in de war, op die typische manier die aangeeft dat hij pas net wakker geworden is en nog meer behoefte heeft aan slaap. Of misschien zijn het zijn ogen, die maar half geopend zijn en er uit zien alsof ze ieder moment weer dicht kunnen vallen.
Ik haal mijn schouders op. “Even wat drinken halen”, breng ik met een piepend stemmetje uit, “sorry dat ik je wakker heb gemaakt.” Zonder op een antwoord te wachten draai ik me om en been ik de kamer uit. Nog steeds zonder enig grip op mijn lichaam, maar als ik zelf niet eens weet wat er mis met me is, hoe moet ik dan in hemelsnaam aan Hyun Seung uitleggen dat ik geen behoefte heb om te praten. Zodra ik beneden ben laat ik de kraan lopen en vul ik een glas met water, vis ik een zak chips uit de voorraadkast en trek ik een deken uit een van de inloop kasten. Ik nestel mezelf neer op de bank en zet de tv aan.
Een nieuwe huivering trok door mijn lichaam. De spieren in mijn lichaam trekken als automatisch in een en een kreun verlaat mijn lichaam. Nu weet ik het zeker. De angst die door mijn lichaam trekt, is niet afkomstig van een nachtmerrie of herinnering. Het is een voorgevoel. Een gevoel dat aan geeft dat er iets erg naars te gebeuren staat.