Fiftyeight

# Jess

Op ons gemak lopen we door de drukke winkelstraten, er zijn zoveel mensen dat niemand op ons let. Ze kijken niet naar ons, waardoor ik me voor even normaal voel. Even voel ik me alsof ik net als deze mensen ben, onbekend en vrij. Vrij om te gaan waar je wilt, vrij om fouten te maken. Een wereld waar je leven niet onder een vergrootglas ligt, en waar niet iedereen je kent. Maar dan hoor je de muziek uit de winkels schallen en hoor je je eigen stem. En meteen ben je er je terug van bewust, dat je wereld nooit meer normaal zal zijn. Maar ik weet dat ik toch altijd Joe zal hebben. Hij is er altijd voor me, hij vangt me op als het moeilijk gaat. Of het goed met me gaat of slecht, hij staat altijd voor me klaar. En ik zal er ook altijd voor hem zijn.
’Wat dacht je van een ijsje?’ vraagt Joe naast me. ’Klinkt goed’ antwoord ik. We wandelen het eerste ijssalon binnen dat we tegenkomen en ik loop meteen naar achteren. Ik zet me neer in een donker hoekje en Joe komt naast me zitten. ’Hetzelfde als altijd?’ vraagt hij. Glimlachend knik ik en hij staat op om het ijs te bestellen. Niet veel later komt hij terug, ’besteld’ zegt hij. Hij kijkt me even scheef aan. ’Waar denk je aan?’ vraagt hij. Ik haal mijn schouders op. ’Je weet wel’ zeg ik nonchalant. ’Denk je er wel eens aan hoe het zou zijn als je niet beroemd was?’ vraag ik dan meteen. Hij kijkt me even nadenkend aan. ’Soms’ zegt hij dan twijfelend. ’Jij wel?’ vraagt hij. ’De laatste tijd wel’. ’Bedankt’ zeg ik tegen de ober die een enorme coupe ijs voor me neerzet. ’Het spookt gewoon de hele tijd door mijn gedachten weet je?’ zeg ik zodra de ober weg is. Joe knikt begrijpend. ’Maar weet je. Er zo de hele tijd aan denken is niet gezond, dan krijg je spijt over het verleden en de keuzes die je hebt gemaakt’ zegt hij. ’Dus je hebt er spijt van dat je beroemd bent geworden?’ vraag ik meteen. ’Nee, natuurlijk niet. Het is geweldig, ik kan met mijn familie muziek maken, touren. Het is echt ongelofelijk, ik ben echt blij dat dit me overkomen is’ zegt hij. Ik knik zachtjes. Ik begrijp hem wel, ik vind het ook fijn, ik vind het geweldig dat zoiets me overkomen is. Het is alleen mijn privéleven. ’Maar er zijn ook negatieve kanten’ zegt hij dan zacht. ’Zonder dit alles, hadden we het natuurlijk niet zo moeilijk met onze relatie’ zegt hij. ’Als dit ooit uitkomt’. ’Zijn we nooit meer gerust’ maakt hij mijn zin af. Ik knik zachtjes. ’Soms denk ik wel eens laat het zijn. Dan heb ik zin om het gewoon te zeggen, maar het zou het er veel moeilijker op maken he?’ vraagt hij. ’Ja’ zucht ik. Stil eten we van onze ijsjes. Onder tafel neemt hij mijn hand vast. Hij knijpt er zachtjes in en schenkt me zo’n lieve glimlach. ’Zolang we samen zijn, kan niets ons raken’ zegt hij. Ik knik, maar niet helemaal overtuigd.

-enkele uren later-

’Haha nee Joe stop dat kietelt’ zeg ik. Hij kijkt me grijnzend aan, mijn ogen flitsen even naar de tv om dan terug naar Joe af te dwalen. Wacht eens even. Ik draai me naar de tv. ’Waar is de zapper?’ vraag ik dringend. Joe kijkt me verward aan en zoekt dan naar de zapper. Ik zet het geluid harder en kijk met grote ogen naar het scherm. Mijn grootste nachtmerrie is tot leven gekomen. Een foto van mij en Joe komt uivergroot in beeld, met eronder de tekst: ‘Jess en Joe een koppel?’