Fiftysix

# Jess

Het is vandaag de tweede draaidag. De bedoeling vandaag is dat we een scene opnemen waarin Joe en ik paardrijden. De hele week heb ik doorgebracht op een paard, het moet overkomen alsof ik al jaren paardrijd. Wat dus niet het geval is en, wel paardrijden is niet echt mijn ding. Maar ik heb echt veel geoefend en ondertussen heb ik het al redelijk onder de knie. Ik hoop maar dat ik er niet afval, dat zouden pas mooie bloopers worden. ’Hé je kan het wel’ zegt Joe. Hij lacht me geruststellend toe en ik lach dankbaar terug.
’En actie!’ We lopen een stukje door het bos. ’Het is hier zo mooi’ zegt Joe. ’Ik weet het, ik kom hier altijd als ik even alleen wil zijn. Of als ik van de natuur wil genieten’. ’Zin om een stukje te gaan rijden?’ vraag ik dan iets later. ’Nee, liever niet’ antwoordt hij. ’Komaan je bent toch niet bang?’ vraag ik uitdagend. ’Echt niet!’ zegt hij stoer. ’Kom dan’ lach ik. Ik klim zo behendig mogelijk op mijn paard, zoals ze me geleerd hebben, ik laat het paard in galop gaan en kijk lachend achter me. ’Komaan dit is heerlijk’ roep ik. Mijn haren wapperen achter me aan en de wind strijkt zachtjes langs mijn gezicht. Zo’n 5 minuten lang wordt gefilmd hoe Joe me langzaam inhaalt en hoe we dan door de bossen rijden, eerst snel en dan langzamer, met de zon hoog aan de hemel. ’Eeeen cut!! Pauze!!’ roept de regisseur door de megafoon. Ik laat het paard trager lopen en kijk lachend naar Joe. ’Ik had nooit gedacht dat ik dit ging zeggen, maar dit is heerlijk’ zucht ik. ’Je denkt gewoon aan niets, gewoon rijden tot het oneindige’. ’Behalve je tekst onthouden’ lacht Joe. Ik laat mijn paard stoppen en naast me doet Joe hetzelfde. ’Soms wil ik gewoon weg weet je?’ zeg ik en ik kijk strak voor me uit. ’Naar een onbekende wereld, stil en zorgeloos. Zoals hier, maar dan zonder al die acteurs, figuranten en camera’s’ zeg ik. ’Helemaal alleen?’ vraagt Joe. Zijn blik brandt op me en ik draai me glimlachend naar hem toe. ’Alleen met jou, gewoon weg. Weg van alle zorgen, van... Van alles’ Ik voel Joe’s hand op mijn hand en onze vingers verstrengelen. ’Wat denk je van nog een ritje?’ vraagt hij. We sporen onze paarden aan om terug te lopen en we racen de berg af, de zon staat ondertussen lager aan de hemel en het lijkt net alsof we er recht op af lopen. Het is heerlijk, niets om aan te denken, de hele wereld ligt voor ons open. Het onbekende. Na een tijdje laat ik mijn paard stoppen en ik spring er behendig af. Ik laat me neervallen in het gras, de grassprietjes kriebelen zachtjes aan mijn gezicht. De zon brand op mijn huid en mijn haar ligt gespreid als een waaier over het gras. Ik sluit mijn ogen en geniet van de stilte. Naast me hoor ik hoe Joe ook in het gras gaat liggen en ik voel hoe zijn hand die van mij zoekt. Onze vingers verstrengelen weer en zonder woorden weet ik dat we hetzelfde voelen. Dit voelt juist.
’Geweldig!!’ hoor ik opeens een stem over het landschap roepen. Ik open met tegenzin mijn ogen en 6 paar stralende ogen kijken me aan. ’Dit is beter dan het script’ zegt de regisseur. ’Dit komt er zeker in, het is geweldig..’ Hij blijft praten en ik voel me raar. Net alsof hij iets heel belangrijks heeft verstoord. Mijn momenten samen met Joe zijn heilig voor me. En nu heeft hij niet alleen een heel speciaal moment verstoord. Hij wilt het ook nog eens gebruiken voor zijn film. Joe knijpt zachtjes in mijn hand en staat op, mij met zich meetrekkend. Zodra we rechtstaan, laat hij mijn hand los. Niemand zegt er iets van, het is alsof het bij hen niet doordringt dat dit betekend dat ik en Joe samen zijn. We lopen terug naar de plaats waar alle apparatuur staat en Dan trekt me even apart. ’Is er iets tussen jou en Joe?’ vraagt hij. Daar gaan we dan, één iemand die het al weet en de rest zal snel volgen. Binnenkort zal het in alle tijdschriften staan en ik en Joe zullen nooit meer samen buiten kunnen komen zonder lastig gevallen te worden. ’ja’ geef ik zuchtend toe. ’Je weet dat je dit nu niet langer geheim kan houden he’. ’Ik weet het’ zucht ik. ’Maar probeer er zolang mogelijk over te zwijgen’ smeek ik. Hij legt zijn hand op mijn schouder en kijkt me doordringend aan. ’Ik weet dat ik niet altijd een even goede manager ben geweest. Maar ik beloof je dat ik er alles aan zal doen om dit zolang mogelijk voor de pers geheim te houden’ zegt hij. ’Bedankt’ zeg ik ontroerd. ’Dat betekend veel voor me’