¦2¦

Melissa stond me huilend te omhelzen. ‘Ik ga je zo verschrikkelijk missen Mai!’ zei ze. ‘Je kan altijd langs komen Mel.’ zei ik rustig. Ik liet haar los. ‘Ga je ouders zoeken, ik weet dat je je broertje wil zien.’ Zei ik met een glimlach. Ze knikte en drukte een kus op mijn wang. ‘We bellen nog!’ riep ze net voordat ze de menigte mensen in rende. Ik staarde haar na en keek hoe ze haar ouders omhelsde. Vol bewondering keek ze naar het kleine jongentje in de armen van haar moeder. Er rolden tranen over haar wangen van geluk. Ze pakte het kindje op en omhelsde het, een prachtig gezicht. Ik wou dat mijn leven ook zo mooi was, zo gelukkig, maar mijn leven is een ander verhaal. Ik zuchtte en draaide me om. Eigenlijk was ik wel met iedereen hier bevriend, maar het meest met Melissa. Er werd nog veel naar me geroepen en gezwaaid. Ik glimlachte vrolijk naar die mensen. Ik rende het trappenhuis in en opende de deur van mijn appartement. Ik schudde glimlachend. Ik alle haast had ik hem niet eens op slot gedaan, ik was een beetje laat. Mijn koffers stonden al klaar op mijn bed. Ik deed mijn rugzak om en pakte mijn twee koffers. De meeste mensen zouden zeggen dat ze verschrikkelijk zwaar waren, maar voor mij was dat niet zo. Ik liep met gemak naar beneden. Eenmaal daar kwam de taxi aan die ik gebeld had. De man stapte uit en deed mijn koffers in de achterbak. Ik nam plaats op de achterbank en wachtte tot de man in de auto zat. ‘Zo, waar gaan we heen mevrouw?’ vroeg de man. Hij had een raar accent, maar het paste bij zijn werk. ‘Het vliegveld’ zei ik simpel. De man knikte en reed weg.

~~{*}~~