Fiftyfour

# Jess

’Klaar?’ vraagt Dan ongeduldig door de deur. ’Bijna!’ roep ik geïrriteerd terug. Oorbellen? Waar zijn mijn oorbellen? Als ik mijn oorbellen eindelijk gevonden heb, hang ik ze in mijn oren, ondertussen prop ik mijn voeten in mijn ballerina’s. Mijn haar bind ik samen in een losse knot, alleen mijn frou laat ik sluik voor mijn ogen hangen. Ik check nog even in de spiegel of alles goed zit en loop dan naar buiten. ’Eindelijk!’ zucht Dan. ’Hey, jij zei dat ik een goede indruk moet maken, dus op mijn uiterlijk kunnen ze nu al niets aan te merken hebben he’ zeg ik. Ik geef hem een klopje op zijn schouder en grijp mijn tas en mijn gsm van mijn bed. ’Komaan we komen nog te laat’ grijns ik en ik loop de deur uit.
’Ik snap trouwens niet waarom je zoveel moeite doet, zodra je daar aankomt en we beginnen te filmen, krijg je meteen andere kleren aan’ zegt Dan. ’Dus ik moet gewoon in een trainingsbroek en slobbertrui gaan?’ vraag ik lachend. ’Ik zie niet in waarom niet’ antwoordt hij serieus. 'Typisch mannen.'Ik trek mijn wenkbrauw op en kijk hem scheef aan. ’Juist ja’ mompel ik en ik kijk uit het raam. Ondertussen speel ik wat met de ring die aan mijn ketting hangt. Natuurlijk moet ik daardoor weer meteen aan Joe denken, hoe zou het nu met hem gaan? Zou hij nu ook aan mij denken, flarden van zijn briefje komen in me op. Ondertussen zijn onze wegen gescheiden, maar dat betekend niet dat ik niet elk moment van de dag aan je zal denken. Ik tel de dagen af dat ik je weer kan zien. Een glimlach speelt om mijn mond. Elk moment van de dag. ’Jess we zijn er’ zegt Dan. Hij stapt uit de auto en meteen zie ik allemaal flitsen. Paparazzi? Hoe weten die nu van mijn nieuwe film, het is nog nergens bekend gemaakt. Ik zoek even in mijn tas en grijp dan een zonnebril eruit. Dat is altijd het beste tegen die onmenselijk irritant felle flitsen. Zodra ik uit de auto stap, beginnen de fotograven te schreeuwen: ’Jess hier!’, ‘Komaan Jess lachen!’, ‘Hierzo Jess, kijk in de camera’ Ik probeer hen zo goed en zo kwaad al het kan te negeren en baan mijn weg naar binnen, met mijn blik strak voor me uit gericht. Overal voel ik mensen tegen me aan en ik krijg het ongelofelijk benauwd. Binnen zie ik nog net hoe Dan’s lippen bewegen en dan wordt alles zwart.
’Jess?’ Ik voel een zacht klapje tegen mijn wang. ’Jess?’. ’Ze heeft water nodig, haal wat water!’ hoor ik een harde stem roepen. Langzaam open ik mijn ogen. Ben ik nu aan het hallucineren? ’Ben je zo gek van me dat je meteen flauw moet vallen zodra je me ziet?’ vraagt Joe lachend. ’Joe?’ vraag ik. Ik probeer recht te zitten, maar meteen moet ik weer duizelen. ’Weet je dit komt me bekend voor. Net als toen die keer op school’ zegt Joe. ’Toen viel je ook al voor me flauw’ gaat hij verder. ’Ook hallo’ reageer ik met een flauwe grijns. Ik geef hem een slap duwtje en probeer zo langzaam mogelijk recht te komen. Ik heb niet echt zin om weer flauw te vallen. ’Wat doe jij hier? Hebben ze je gebeld?’ vraag ik verward. ’Nee’ zegt hij. ’Ik ben hier om te acteren’ zegt hij. ’Hoezo? Ik heb hier toch mijn film?’. Joe trekt me langzaam recht en geeft me een lange kus. ’We hebben dezelfde film!!’ zegt hij blij. Ik kijk hem bedenkelijk aan, na een paar minuten heb ik door wat hij bedoelt. ’Meen je dat?!’ vraag ik. Ik kan me nog net inhouden om te roepen, ik sla mijn armen om hem heen en knuffel hem bijna plat.