Flashback: Hij is terug, en hoe!

Er gingen nog twee dagen voorbij. Genevieve had alleen maar gepiekerd over Robert.



Ik zat over hem heen gebogen. Kijkend naar zijn wit geworden gezicht. Langzaam pakte ik zijn hand. Merkte dat hij harder was dan eerst. Hij was een vampier.
‘Je bent nog mooier dan eerst.’ fluisterde ik.
‘Hm??’
Hij kwam bij! Hij werd wakker!
‘Liefje hoor je me?’
‘Genevieve?’ zijn oogleden knipperde.
‘Ja schat, ik ben het. Rustig maar, het is goed.’ sussend probeerde ik hem gerust te stellen.
‘Ben ik een vampier?’
‘Ja’
Hij blies zijn adem hoorbaar uit. ‘Wauw’
‘Kan je je ogen openen?’
‘Ik probeer het.’ weer knipperde hij een aantal keer met zijn ogen. Dit keer eindigde dat met geopende ogen. ‘Ik heb je gemist. Je mooie ogen, je perfecte lippen, jou.’
Ik bloosde. ‘Ik jou ook mijn lief.’ Toen borrelde mijn spijt weer op. ‘Het spijt me zo dat ik je dit heb laten doorstaan. Wetend hoeveel pijn het doet, en toch heb ik je gebeten. En …’
Hij legde zijn vinger op mijn lippen. ‘Sst… ik hou van je en ik doe alles voor je.’
Langzaam kreeg ik tranen in mijn ogen. Na deze slopende dagen hield hij nog steeds van me! En hij was niet boos.
Hij ging rechtop zitten. ‘Jeetje wat een verschil. Alles ziet er zo anders uit. heb je me verplaatst?’
‘Nee, geen centimeter.’
‘Alles is veel duidelijker. En het geluid lijkt harder.’
‘Al je zintuigen zijn beter. Je hoort dingen al van verder weg en je kunt meer bewegingen waarnemen.’
Nu hij zijn omgeving in zich had opgenomen keek hij naar zichzelf. Verwonderd kijkend naar zijn strakke lijnen en perfecte witte kleur. Hij kon zijn gezicht niet zien maar dat was als de kers op een taart. Zijn strakke kaaklijn nu nog mooier, zijn lippen leken nog roder en zijn blauwe ogen waren veranderd in rode hongerige ogen.
‘Je bent nog mooier dan je eerst was.’ Fluisterde ik hem in zijn oor.
‘Jij ook.’
‘Nee je ziet me anders, beter.’
‘Maakt me niet uit, mooier.’
We zonken in elkaars ogen weg totdat we een beer roken.
‘Ik ruik iets.’ Verbaasd keek Robert om zich heen.
‘Dat is een beer.’ Lachend keek ik hem speels aan. ‘Wie hem het eerst heeft?’
‘Oké’ en hij was er al vandoor.