Fiftytwo

# Jess

’Heb je alles?’ vraagt Joe. Ik doorzoek mijn koffer nog eens en klik hem dicht. ’Ik denk het wel’ antwoord ik. We slepen onze koffers van de trap, of in ieder geval ik krijg de kleine koffers, omdat Joe zoveel met me inzit. Hij is bang dat ik mijn voet misschien terug blesseer, of dat is zijn excuus toch. Ik weet dat hij dat gewoon doet omdat hij zo vriendelijk is. De tranen zwellen weer op als ik eraan denk dat ik hem zo lang niet meer ga zien. ’Hé is er iets?’ vraagt Joe bezorgd als we in de auto stappen. ’Niet hoor’ zeg ik. Ik verbijt mijn tranen en leg mijn hoofd op zijn schouder.
Aan de luchthaven, zetten we onze zonnebrillen op en na het inchecken, kunnen we meteen het vliegtuig op. De luchthaven heeft liever dat we meteen in het vliegtuig gaan zitten, zodat er geen dolgedraaide fans de luchthaven onveilig gaan maken. In het vliegtuig lopen we meteen naar het eersteklas gedeelte en ik zak neer in de comfortabele zetels. Joe zet zich naast me en draait zich om. ’Ik heb iets voor je’ zegt hij. ’Ohja?’ vraag ik nieuwsgierig. ’Ja, maar je moet me beloven dat je het pas openmaakt als je in je hotelkamer zit’ ’Dan pas?’ vraag ik zielig. ’Anders krijg je het niet’. ’Ok dan’ geef ik toe. Joe draait zich naar zijn rugzak en begint er dan in te rommelen. Hij zet zich terug recht en geeft me een doosje. ’Mag ik het echt niet openmaken?’ probeer ik nog en laatste keer. ’Echt niet’ zegt hij lachend. Dus ik steek het doosje voorzichtig in mijn tas. Dan leg ik me in de zetel en ik voel hoe mijn oogleden langzaam zwaar worden. Het laatste wat ik zie is hoe Joe me lief aankijkt.

’Nee dankje’ hoor ik Joe langs me fluisteren. ’En zij?’ hoor ik een vrouwelijke stem vragen. ’Misschien als ze wakker is’ zegt Joe. Als ik de vrouw hoor weglopen, open ik mijn ogen. Net op dat moment draait Joe zich om en hij lacht lief naar me. ’Goed geslapen?’ vraagt hij. ’Viel wel mee, ik lig liever thuis in bed’ zeg ik moe. ’Wil je iets drinken?’ vraagt hij dan. Ik knik zachtjes en hij doet teken naar de stewardess. Iets later komt ze aangelopen en ik drink een grote slok van het water. Dan laat ik me terug achterover vallen, Joe neemt mijn hand vast en kijk me aan. ’Ik kijk er echt naar toe om die film te draaien’ zegt hij. Ik zie aan zijn ogen dat hij het meent, maar ik zie ook verdriet. ’Ik ga je missen’ fluister ik. Tranen prikken achter mijn ogen, maar ik wil niet wenen, zeker niet omdat er elk moment iemand zich kan omdraaien en ons kan zien. ’Ik jou ook’ fluistert Joe. Zijn ogen zijn ook waterig en dat raakt me diep. ’Gelieve uw gordels vast te maken, we gaan landen’ Joe knijpt nog even zachtjes in mijn hand en laat me dan los. We maken onze gordels vast en daarna staar ik nog wat uit het raampje. Ik voel hoe Joe mijn hand weer vastneemt, maar ik weet dat als ik naar hem kijk, ik zo in tranen ga uitbarsten.
We lopen de luchthaven uit via een achteruitgaan. Er staan al twee auto’s klaar die ons naar twee verschillende plaatsen zullen brengen. Ik draai me langzaam naar Joe om die naar zijn voeten staart. ’Ik bel je elke dag’ zeg ik moeilijk. Hij kijkt op en ik zie één enkele traan langs zijn wang naar beneden rollen. Met mijn hand strijk ik de traan weg en ik druk een kus op Joe’s zachte lippen. Niet eraan denken, niet eraan denken. ’Meneer Jonas?We moeten nu echt vertrekken.’ zegt een man naast me. ’Ik kom dadelijk’ zegt Joe. De man loop terug naar de auto en Joe neemt me stevig vast. ’Geen enkele dag overslaan’ zegt hij. Hij laat me los en na nog een laatste kus stapt hij in de auto. Ik zwaai nog even en de auto start om meteen daarna de hoek om te verdwijnen. Ik loop naar de auto die me naar mijn bestemming moet brengen. ’Goedemiddag juffrouw’ zegt de chauffeur vriendelijk. ’Je zal wel blij zijn met die rol in de film hé?’ vraagt hij. ’Je kan het je niet voorstellen’ antwoord ik. Ik kijk naar buiten en de tranen stromen over mijn wangen. Je kan het je niet voorstellen hoe graag ik die filmrol wil weigeren om bij Joe te kunnen zijn.