Fifty

# Jess

’Hang je kleren hier maar’ zeg ik. Ik hink naar de kast en zet hem open. ’Hmm, veel plaats is er niet he’ zegt Joe lachend. ’Je bent een jongen, hoeveel plaats heb je nodig?’ vraag ik. ’Veel’ antwoordt hij. Zuchtend wijs ik naar mijn ladekast aan de andere kant van de kamer. ’Met dat erbij zal je wel genoeg hebben zeker?’ vraag ik. Ik hink naar mijn bed en ga er ontspannen op liggen, ondertussen kijk ik hoe Joe zijn koffer open ritst en al zijn kleren begint weg te hangen. ’Euhm Joe?’ vraag ik. ’Ja?’ vraagt hij en hij kijkt op. ’Hoelang denk je dat het gaat duren eer ik genezen ben? Twee jaar?’ vraag ik lachend. ’Hoezo?’ vraagt hij niet-begrijpend. ’Wel hoeveel kleren’ eer ik mijn zin kan afmaken, heeft Joe al een kledingsstuk naar me gegooid. ’Mhh interessant’ zeg ik en ik hou een van zijn boxers omhoog. ’Hé geef die terug!’ zegt hij en hij komt op me af. ’No way, je hebt hem zelf gegooid. Deze hou ik als souvenir’ zeg ik en ik hou de boxer veilig uit Joe’s bereik. Hij komt voor me op bed zitten en kijkt me doordringend aan. ’Ik wil hem graag terug’ zegt hij. ’En ik wil hem graag houden’ zeg ik. Ik zet een pruillipje op, net zoals hij daarstraks deed en om het nog wat te overdrijven kijk ik hem met blinkende oogjes aan. Ondertussen hou ik de boxer stevig achter mijn rug vast. Joe reikt met zijn arm langs me door om de boxer te nemen, ik wring me onder hem uit en hink naar de deur. ’You’ll never get him back!’ zeg ik uitdagend en ik hink verder naar de badkamer. Natuurlijk ben ik op één been niet zo snel als Joe en het duurt dan ook niet lang of hij heeft mij al vast. ’Mijn boxer’ zegt hij. ’Mag ik hem echt niet houden?’ zeg ik zielig alsof het om een puppy gaat. ’Wat wou je ermee doen dan?’ vraagt Joe het spelletje meespelend. ’Wel ik wou hem inkaderen en naast mijn bed hangen’ zeg ik blij. ‘Ik weet hoe erg dat klink, maar ik ben gewoon in een heel erg rare bui.’ ’Jess? Neem jij iets ofzo?’ vraagt Joe bezorgd. ’Ja ik neem iets heel speciaal’ zeg ik geheimzinnig. Ik hink terug naar mijn kamer en ga op bed zitten, Joe komt langs me zitten en kijkt me vragend aan. ’Wel, ik neem.. jou’ zeg ik. ’Mij?’ vraagt hij en hij kijkt me raar aan. ’Ja, jij maakt me blij en dit ben ik als ik blij ben’. ’Dan weet ik niet af dat wel zo goed is’ zegt Joe plagend. ’Dus je wilt dat ik triest ben?’ vraag ik. ’Nee, normaal is goed’ zegt Joe lachend. ’Dan vrees ik dat jij een probleem hebt. Ik ben namelijk niet instaat om normaal te doen’. ’Dat vreesde ik al’ zegt hij spijtig. Ik sla hem met de boxer. ’Ga jij maar verder met uitpakken’

-’s avonds-

Ik hoor allemaal gerommel uit de keuken komen en kijk nieuwsgierig of ik iets kan zien. Natuurlijk heeft Joe me gedwongen om hier te komen zitten, waar ik natuurlijk niets zie. Hij wou perse het avondeten maken, zodat ik niets hoef te doen. Ik ben benieuwd wat hij ervan gaat maken, ik heb zo’n vaag vermoeden dat dit niet goed gaat aflopen. Opeens hoor ik het geluid van een bord dat valt. ’Alles ok!’ hoor ik Joe roepen. ’Jess? Waar heb je hier ergens een blik en borstel liggen?’ roept hij 5 minuten later. Meteen spring ik recht en met mijn krukken haast ik mij naar de keuken. ’Ik zei toch dat je niet moest komen’ zegt Joe. ’Ja maar ik zou graag hebben dat mijn keuken nog heel is nadat jij ermee klaar bent’ zeg ik lachend. ’Weet je ruim jij die scherven op? In die kast vind je een blik en borstel. Dan zorg ik voor het avondeten’ Ik doe de diepvries open en haal er een pizza uit die ik in de oven plaats. Een half uur later zit ik grijnzend tegenover Joe die me hoofdschuddend aankijkt. ’Niet zagen, je hebt nu eten’ zeg ik. Ik neem een stuk pizza en hou het voor zijn mond.