Fourtyeight

# Joe

’Ha!’ zeg ik. Nick kijkt me verloren aan. ’Probeer dat maar terug in te halen’. ’Wacht maar’ zegt hij. Hij neemt de dobbelstenen van tafel en gooit ze in het potje dan schudt hij ermee. ’Ha’ zegt hij nog voordat hij gekeken heeft. ’Wat je ha noemt. Ik heb gewonnen’ zeg ik grijnzend. ’Pff dat spel suckt gewoon’ zegt hij. [zure druif rationalisatie! jaja, ik had 10/10 hoor!! ö] ’Of misschien suck jij’ zeg ik. ’Joe’ zegt mijn ma waarschuwend. ’sorry’ zeg ik. ’Ik kan er niets aan doen dat hij een slechte verliezer is’ mompel ik erachter. ’Wat?’. ’Niets’
’Ga de deur dan maar opendoen’ zegt ze. ’Waarom er is toch niet gebeld?’ vraag ik. ’Zie je Jess niet aan de oprit?’ Ik spring meteen recht.

# Jess

‘Stomme krukken, stomme voet.’ Ik baan me een weg naar de voordeur. ‘Ohnee hoe ga ik nu aanbellen?’ Ik klem één kruk onder mijn arm en reik naar de bel. ‘Please laat me niet vallen, plea aaah!!’ Ik val naar voren en net dan gaat de deur open, ik beland in iemands armen. ’Gaat het?’ hoor ik een ooh zo vertrouwde stem vragen. Een paar sterke armen helpt me terug recht en ik kijk recht in Joe’s diepbruine ogen. ’Dankje’ zeg ik. Ik neem mijn krukken terug stevig vast en wil naar binnen gaan. ’Ik weet iets veel makkelijker’ zegt Joe. Hij neemt mijn krukken en zet ze aan de kant, ondertussen probeer ik mijn evenwicht te houden op één voet. Net als ik weer naar voren ga, neemt Joe me in zijn armen en draagt me naar binnen. ’Als ik jou niet had he’ zeg ik tegen hem. ’Dan was je hier niet naartoe gekomen’ zegt hij lachend. ’Hoe ben je trouwens naar hier gekomen?’ vraagt hij. Hij laat me voorzichtig in de zetel zakken en kijkt me vragend aan. ’Hoe denk je?’ vraag ik. ’Toch niet op je krukken?’ vraagt hij geshockt. Ik durf bijna niet te knikken. ’Je weet toch dat je me had kunnen bellen’ zegt hij. Hij komt naast me zitten en kijk me hoofdschuddend aan. ’Ik wou gewoon wat zelfstandig zijn weet je’ zeg ik. ’Heb je niemand bij je thuis om je te helpen?’ moeit Denise zich nu in het gesprek. ’Je manager?’
’Nee’ antwoord ik stil. ‘Dan heeft het nu zelf moeilijk bij zijn thuis, hij heeft allemaal problemen met zijn vrouw. Ik zou me schuldig voelen als ik hem vroeg me te helpen.’ ’Dus je bent al twee dagen alleen? Met een verstuikte voet en twee kleine kinderen om voor te zorgen?’ vraagt Denise. Ik knik zachtjes. ’Waar zijn ze nu? Toch niet alleen?’ ’Nee ze zijn bij een paar vriendinnetjes’ zeg ik. ‘Ik zou ze nooit alleen laten, ik voel me wel wat gekwetst dat Denise dat denkt. Maar ik weet wel dat ze het zo niet bedoelt. ’Weet je ik kom wel een tijdje helpen’ zegt ze vriendelijk. ’Dat hoeft niet hoor’ zeg ik. ’Je hoeft die moeite niet te doen’. ’Maar wat als je ’s nachts wakker wordt als je dorst hebt ofzo, wat doen je dan?’ vraagt Joe. ’Dan sta ik op’ zeg ik lachend. Ik zie Joe naar Denise kijken en ze trekken alle twee gelijktijdig een wenkbrauw op, het is wel grappig om te zien. ’Weet je anders kom ik een tijdje bij je wonen’ stelt Joe voor. ’Als ik mag’ zegt hij en hij kijkt naar Denise. ’Ja dat lijkt me veel beter, dan kan Joe je helpen’ gaat ze akkoord.