What now?

Ik gleed snel door de duisternis. Het was doodeng. Bijna grinnikte om mijn verwoording. Misschien werd dit wel echt mijn dood.
Zwarte humor. Overkwam me niet vaak, meestal was mijn humor droog of sarcastisch. Ivar, hij was wel het type voor zwarte humor. Ach ja, Ivar. Ik zou hem waarschijnlijk nooit meer zien. Net als Mo, Lianne, mijn familie, de rest van mijn klas, Annemijn, Maartje... ik bewaarde hem voor het laatst.
En Joran. Hem zou ik ook nooit meer zien. Ik nam in stilte alvast afscheid van ze.
Ik moest vast al heel diep zijn, gezien het feit dat ik al vijf minuten met een behoorlijk aantal kilometers per uur gleed.
Af en toe zag ik naast me een zwarte schaduw- wat niet mogelijk zou moeten zijn, aangezien het zo donker was dat ik mijn eigen hand niet eens kon zien. Maar ik was hier door wat ik aannam magie, dus dat ik die schim zag kwam waarschijnlijk ook door magie. Ik probeerde er niet teveel aandacht aan te schenken. Maar één keer trok het mijn aandacht: het keek naar me. Twee rode stippen in het donker, waarvan ik aannam dat het ogen waren. Ik huiverde. Ze waren rood, bloedrood, eng rood, demonrood, broeiend rood, vuurrood. Ik scheurde met moeite mijn blik los, en ik wist dat dat ding dat ook deed, zij het waarschijnlijk met minder moeite. Alhoewel...
Misschien ook niet. Er lag iets in zijn blik toen hij naar me keek: honger. Ik slikte even.
Ik probeerde te denken dat ik gewoon in een glijbaan in een pretpark zat, al was dat moeilijk te denken, want ik vind dit soort glijbanen niet en leuk en vermijd ze dus. Maar daar probeerde ik ook niet teveel aan te denken.

Ik zag licht. Ik kon wel juichen van blijdschap. LICHT! Dat betekende dat ik vlakbij het einde was! Ik joelde, stak mijn armen in de lucht, om vervolgens de bovenkant van de kleine en smalle glijbaan te raken en mijn evenwicht te verliezen, waardoor ik op mijn zij terecht kwam. Maar dat maakte niet uit. Ik negeerde de pijn, want wat maakt zo'n onbenullig pijntje nou uit op dit moment? Ik was bijna vrij! Ik kneep mijn ogen even dicht, en voelde vervolgens dat ik ergens met een klein plofje op viel. Ik opende mijn ogen, en wat ik zag deed mijn adem stokken.

Ik was niet in de bewoonde wereld. Ik bedoel, hij was wel bewoond, maar het was niet de wereld die ik gewend was. Ik keek om me heen, alles zag er behoorlijk ouderwets uit. Was ik terug in de tijd? Bij die gedachte viel mijn mond open, en ik keek extra goed rond. Nee, niet terug in de tijd. Ik herkende het hier. Ik zat in het schilderij waar Mo ook op stond. Of nou ja, iemand die op Mo leek. Dachten we. Maar nu was ik er negenennegentig procent zeker van dat Mo hier echt was. Dus ik begon Mo te roepen.
'Mo!' Zijn naam schalde door de omgeving. De mensen keken even op, en gingen daarna weer verder met hun werk.
'MO!!' riep ik nog een keer, harder nu.
Geen reactie.
Snikkend zeeg ik neer op de grond en keek voor me uit- om vervolgens meteen weer op te springen. Ik zag het museum!
Nu wist ik zeker dat ik in het schilderij zat. Ik staarde voor me uit, het museum in. Ik weet niet hoelang ik staarde, maar het was vast niet voor korte tijd.

Ik verstijfde. Ik zag Ivar, Lianne en Joran!! Mijn 'verstijving' duurde niet lang, want ik krabbelde overeind- ik kon me niet herinneren dat ik weer was gaan zitten, maar dat zal ik wel in mijn shock gedaan hebben. Ik rende naar het glas toe, om er vervolgens tegenaan te knallen. Au. Ik wreef even over de pijnlijke plek. Het glas was blijkbaar dichterbij dan ik dacht. Maar dat boeidde me niet, ookal bloedde mijn elleboog. Ik stond op en bonkte tegen het glas, schreeuwde, krijste, huilde, maar het had geen nut. Ze zagen of hoorden me niet. Ivar en Lianne troostten Joran, die zo te zien enorm in shock was. Ik glimlachte met tranen in mijn ogen. Dus hij hield écht van me.
Meteen dwong ik die gedachte terug. Natúúrlijk hield hij van me! Hoe durfde ik daaraan te twijfelen? Ik schudde hard met mijn hoofd om die gedachte weg te krijgen, en bonkte weer op het glas.
'Het lukt je toch niet.' hoorde ik een stem achter me zeggen. Ik schrok me wild en draaide me bliksemsnel om.