Fourtyseven

# Jess

’Voorzichtig’ Joe ondersteunt me en laat me voorzichtig in de auto zakken. Hij geeft me mijn krukken aan en komt langs me zitten. ’Leg je voet maar op mijn schoot’Ik probeer mijn voet op te lichten en meteen leg ik hem terug neer. Dit worden lange weken als die stomme voet zolang blijft pijn doen.
’Wat is er gebeurd?’ vraagt Dan helemaal in paniek wanneer ik op hem af gehobbeld kom.
’Ik zou het niet weten’ zeg ik sarcastisch. Ik geef mijn krukken aan Joe en huppel op één voet naar de dichtstbijzijnde stoel. ’Dit kan niet, nee dit mag niet’ zegt Dan. Hij wrijft met zijn handen door zijn haar en kijkt zo zielig dat ik spontaan medelijden met hem krijg.
’Ik kan toch nog optreden’ zeg ik. ‘Alleen zal dat iets moeilijker gaan.’ ’Je mag jezelf niet overbelasten, heeft de dokter gezegd’ begint Joe meteen. ’Dat hoeft ook niet, ik zet me wel op een kruk ofzo’ 'Ik ga mijn fans en die kansarme kinderen echt niet in de steek laten.' Joe zoekt bij Dan naar steun, maar het ziet er niet naar uit dat hij die zal krijgen.

-the concert-

’Weet je zeker dat het zal gaan?’ vraagt Joe meteen bezorgd.

# Joe

’Ik weet het zeker’ antwoordt Jess. Ze legt haar hand op mijn wang en glimlacht lief. Op het podium worden ondertussen onze namen afgeroepen en Jess grijpt meteen haar krukken stevig beet. ’Kom je?’ vraagt ze. Ik loop achter haar aan het podium op en neem haar krukken aan. Dan help ik haar op het krukje, het publiek is muisstil en vraagt zich waarschijnlijk af wat er met haar is gebeurd. ’Dankje’ zegt Jess en ze glimlacht weer zo lief. Ik voel de onweerstaanbare drang om haar te kussen, maar ik weet dat dit niet de plaats noch het moment is. Natuurlijk zou dat ook heel schokkend zijn voor de fans.
Een assistent brengt onze microfonen en de muziek begint.
Na ons liedje, loop ik het podium af zodat Jess haar volgende liedje kan zingen. Er komt weer een assistent aangelopen om Jess’ gitaar te brengen. Ik vraag vriendelijk of de gitaar mag brengen en loop ermee naar Jess. ’Succes’ fluister ik in haar oor. Achter de schermen hoor ik haar “Untill you’re mine” zingen, ik neem de tijd om alle woorden langzaam tot me door te laten dringen. En dan begint het me te dagen, dat liedje, het gaat over mij. Zolang voelt ze al iets voor mij en zolang heeft ze het kunne verbergen. Of toch tenminste voor mij, ik heb er al die tijd niets van geweten en al die tijd hebben we in rondjes rond elkaar gelopen, denkend dat de andere alleen maar vriendschap voelde. Maar nu zijn we samen, eindelijk, na al die tijd. Ik kan het soms nog steeds niet geloven, soms word ik zelfs bang. Mijn gevoelens voor haar zijn zo sterk en ze zitten zo diep dat het me soms angst aanjaagt.
’En hoe was ik?’ vraagt Jess nadat ik haar van het podium heb afgeholpen. Ik druk mijn lippen op die van haar en de energie knettert om ons heen. ’Ik denk dat dat goed betekend?’, ’Geweldig’ zeg ik hees. Ik hou mijn handen om haar middel en ze kijkt lachend naar me op. ‘Hoe heb ik ooit zonder haar kunnen leven?’ ’Ik hou van je’ zeg ik. En ik meen het. Ik hou zielsveel van haar. Toen ze van het podium viel was ik zo geschrokken, als haar ooit iets zo overkomen.. ’Ik hou ook van jou’ antwoordt ze. Ze legt haar hoofd tegen mijn borstkas en samen kijken we naar Chris Brown die zijn hit “Forever” zingt.