Fourtysix

# Jess

’Kan je dat iets harder zingen?’ Ik kijk geïrriteerd naar de evenementencoördinator. Wat denkt hij dat ik ben? Een schoothondje? Eerst complimenteert hij mij en Joe de hemel in met ons lied en nu heeft hij constant commentaar. De belichting zit niet goed, dus we moeten opnieuw beginnen, de gitaren klinken raar in deze akoustiek, dus ze moeten vervangen worden en we moeten opnieuw beginnen. We staan niet op de goede plaats, we kijken niet genoeg naar elkaar. We kijken te veel naar elkaar.. Ik zing niet hard genoeg, dus rara we moeten opnieuw beginnen.
’Ik snap niet wat er nú weer mis is’ begint Dan tegen de man. ’Alles klinkt goed, Jess zingt niet te zacht. Als ik jou was zou ik eens een hoorapparaat gaan halen. Neem er ineens twee mee’ begint hij te tieren. Met grote ogen sla ik hem gade. Wát heeft hij in hemelsnaam aan de hand? Natuurlijk heb ik ook allang zin om die man uit te kafferen, maar als je beschaafd wilt blijven doe je zoiets gewoon niet. Ik loop naar het podium en probeer Dan te sussen. In plaats daarvan begint Dan nog harder te roepen, ik kijk hulpeloos naar Joe die zijn schouders ophaalt. Dus spring ik maar van het podium af, bij mijn landing weet ik niet waar ik mijn voeten zet en ik val over een losliggende draad. ‘Auw.’ ’Jess?’ hoor ik een bezorgde stem. ’Gaat het?’ Joe komt meteen naar het uiteinde van het podium gelopen en kijkt me bezorgd aan.
’Zie nu!!’ tiert Dan. Hij blijft tegen de arme man uitrazen over hoe het zijn schuld is dat ik hier lig. ‘Hallo? Ik lig hier dus wel he?!’ Ik voel twee sterke armen die me recht helpen en me ondersteunen. Joe draait me voorzichtig om en ik zie aan zijn ogen dat hij heel erg geschrokken is. Ik probeer op mijn rechtervoet te steunen en voel meteen een pijnscheut door mijn been gaan. ’Au!’ Iedereen kijkt me geschrokken aan en ik besef dat ik die au blijkbaar niet alleen heb gedacht, maar ook heel erg hard heb geschreeuwd. ’Gaat het?’ vraagt Joe.
’Niet echt nee’ zeg ik snibbig. ’Sorry’ zeg ik meteen. ’Is niets’ antwoordt hij. Dan is nog altijd aan het tieren, dus van hem kunnen we niet veel hulp verwachten. ’Je kan er zeker niet op staan he?’ vraagt Joe. Ik oefen nog wat druk uit op mijn been en de tranen schieten me in de ogen. ’Nee’ zeg ik zacht. Hij bukt zich en legt één arm rond mijn benen, voor ik het weet heeft hij me opgetild en draagt hij mij naar de kleedkamers. Ik sla snel mijn armen om hem heen en mijn hoofd rust tegen zijn schouder. In de kleedkamers neemt Joe onze jassen. Dan neemt hij me terug op en draagt me naar buiten, hij zet me voorzichtig in de auto. ’Wacht hier’ zegt hij en hij snelt weg.
Hij en Kevin komen aangelopen en we rijden in een nogal heel erg snel tempo naar het dichtstbijzijnde ziekenhuis. Kevin heeft de auto nog niet fatsoenlijk stil staan of Joe springt er al uit en loopt naar binnen. Ik kijk vragend naar Kevin. Die al even verward terugkijkt. ‘Moet hij niet iemand meenemen? Mij misschien, de gewonde?’ Opeens gaat de deur vanachter open, Joe hijst me voorzichtig uit de auto en laat me dan zakken. ’Wat?! Joe?!’ roep ik. ‘Gaat hij me nu laten vallen?’ Meteen voel ik iets zachts en ik heb door dat hij me in een rolstoel heeft gezet. ’Slim’ zeg ik grijnzend. Hij lacht even naar me en duwt de rolstoel met mij erin dan voor zich uit naar binnen.
’Mhh’ zegt de dokter. Hij houdt de röntgenfoto’s tegen het licht en bestudeert ze aandachtig. Ik kijk naar Joe en hij knijpt zacht in mijn handen. Het werkt geruststellend, maar toch heb ik nog een raar gevoel, precies alsof ik een knoop in mijn maag heb. ’Wel het is niet gebroken’ zegt de dokter. Ik slaak een zucht van opluchting en Joe doet net hetzelfde. ’Maar’ ‘Ohnee.’ ’Je hebt je voet wel stevig verstuikt’ ‘Oh great, net wat ik nodig had.’ ’Je zal geen gips nodig hebben, maar je moet toch een lange tijd een verband dragen. En je voet zoveel mogelijk ontzien. Dus waarschijnlijk zal je krukken nodig hebben’ ‘That’s just my luck’