Fourtytwo

# Joe

Ik laat me terug op bed vallen, waarom doe ik zo? Ik hou van haar en toch doe ik zo. Misschien ben ik gewoon te bang om gekwetst te worden, gekwetst als toen ik haar zag op dat feest. Mijn wereld stortte in en sindsdien heb ik een muur rond me opgebouwd. Opeens gaat de deur open en Nick en Samantha komen naar binnen. ’Joe we moeten praten’ zegt Samantha.
’Je klinkt zoals’
’Jess?’ vraagt Nick. Ik zucht.
’Je kan zuchten zoveel je wilt Joe. We gaan hier hoe dan ook over praten. Te beginnen bij waarom je zo doet’
’Ik weet niet’ zucht ik.
’Ze had zo’n groot verdriet, ik ga er ook niet mee akkoord hoe ze haar problemen oploste. Het was fout van haar, heel erg fout. Maar ze kon het niet meer aan dat begrijp je toch, je wist hoe kapot ze er de vorige keer van was’ Ze stopt met praten als ik rechtsta en kijkt me verbaasd aan. ’Wat doe je?’ vraagt ze.
’Stoppen met mokken en kinderachtig zijn’ antwoord ik.
’Maar je weet toch niet waar ze is’
’Ik heb zo’n idee’ Ik race de trap af en negeer Kevin en Naomi die elkaar net lang genoeg loslaten om me verbaasd na te kijken.

# Jess

’Weet je dat is ongezond’ hoor ik een stem achter mij zeggen. Ik geloof mijn oren niet, ik durf me gewoon niet om te draaien, bang dat hij dan weg is.
’Wat?’ vraag ik onverschillig.
’Jezelf zoveel verdriet doen door hier te komen’
’Op een vreemde manier brengt dit me tot rust’ antwoord ik. Ik voel 2 handen op mijn schouders en ik sta recht. Ik draai me om en kijk dan recht in die diepbruine ogen waar ik zo bij kan wegdromen.
’Hi’ zegt Joe hees.
’Hi’ antwoord ik schor.
Dan houd ik me niet meer in, ik stort me in zijn armen. ’Sorry’ zegt Joe. Ik schud mijn hoofd in zijn hals. ’Ik weet niet waarom ik zo deed, ik was gewoon bang weet je’ Ik zwijg en wacht af wat hij gaat zeggen. ’Ik was bang dat ik je ging verliezen, ik moest afstand nemen, ik werd gewoon gek’ Ik zwijg nog steeds en geniet ervan dat hij zachtjes over mijn rug wrijft en met zijn kin op mijn hoofd praat. Ik voel me zo dicht bij hem, niet omdat hij zijn armen om me heen heeft, maar omdat we terug samen zijn. We praten terug, voelen elkaar terug aan. ’Ik hield gewoon teveel van je en kon je zo niet zien. Ik had er voor je moeten zijn’
’Sshh’ Ik leg mijn vinger op zijn lippen en kijk hem aan. ’Het maakt niet uit, we zijn toch terug vrienden. Het verleden is het verleden’
’Kunnen we misschien’ hakkelt hij. Ik kijk hem vragend aan. ’Kunnen we misschien meer als vrienden zijn?’ vraagt hij. De regen klettert op de achtergrond terwijl hij me blozend aankijkt.