Chapter 2

Arielle Atlantic

Ik opende zachtjes de deur en keek om het hoekje. Niemand te zien. Ik glipte langs de deur samen met Botje en ik deed de deur zo stil als ik kon dicht. Ik zwom door naar het einde waar een grote opening was die de gang van de slaapkamers moest voorstellen. Ik zwom er door en ging toen naar mijn deur. Hij was roze met mijn naam erop, mijn naam was gespeld met parels. Mijn vader vond het niks maar ik vond hem prachtig. Ik opende hem en verschillende belletjes vlogen omhoog. Ik zwom mijn kamer in en sloot de deur weer nadat botje er ook doorheen was gezwommen. Ik zwom naar een soort tafel die vol lag met spulletjes die ik had gevonden. Ik legde mijn tas erop en haalde alle spulletjes eruit die ik in het wrak had gevonden. Ik stalde ze uit en keek ernaar. Nog altijd was ik verbaast over 1 voorwerp. Het was een soort medallion. Hij was prachtig gevormd met een rand die heel wat frulletjes had die van goud waren. En in het midden een prachtige steen met een raar teken op. Het leek net een beer, maar ik kon niet precies plaatsen wat voor dier het eigenlijk was. Ik nam het medallion op en hing het op mijn nek. Ik vond hem persoonlijk echt prachtig maar mijn vader vond het brol. Hij keek me altijd boos aan net alsof hij wist wat het was. En als ik vroeg wat er scheelde begon hij te roepen en te schreeuwen naar me. Ik wou dat ik wist wat het betekende maar altijd, iedere keer zegt hij steeds 'Ga nooit naar het wateroppervlak! NOOIT!'. Net alsof er iets mis was met die prachtige wereld. Maar natuurlijk ben ik weer zo gehoorzaam dat ik niet ga maar nu ben ik volwassen, ik ben 16. En nu wil ik eens uitzoeken wat er mis is met die mooie wereld. Ik keek door het "raam" en keek naar boven naar het glinsterende wateroppervlak. Ik slaakte een zucht en keek Botje aan. 'Het is tijd' zei ik. Hij knikte als teken dat hij het begreep, ik ging naar het wateroppervlak en niemand die me zou kunnen stoppen.

xxxxxxxxxx