Fourtyone

# Jess

Here goes nothing. Ik druk de bel enkele seconden in en wacht dan gespannen af. School is uit en ik kom Darcey en Caitlynn bij Denise ophalen, dat is natuurlijk niet de enige reden dat ik kom, Joe is de hoofdreden. Ik ga Kevin’s advies opvolgen. Mijn leven is dan wel terug op rails, maar toch mis ik Joe nog even hard als in het begin. Het is een pijn die maar niet slijt, hoe hard ik ook probeer. Het voelt als een wonde die maar niet wilt genezen, een wonde op het litteken dat zich om mijn hart heeft gevormd.
De deur gaat open en mijn hart gaat tekeer. Daar staat hij dan, even knap als anders, misschien zelfs knapper. Toch is het anders dan ik had gedacht, hij kijkt me wezenloos aan, zonder enige emotie. ’Wat moet je?’ Zijn stem klinkt vlak, afstandelijk.
’Euhm ik kom voor Darcey en Caitlynn’ zeg ik helemaal van de kaart. Ik weet me geen houding te geven, ik wordt verscheurd tussen de 2 dingen die ik wil doen. Wenend wegrennen of op hem afvliegen en hem knuffelen.
’Joe? Is dat Jess laat haar maar binnen’ hoor ik een stem uit de keuken komen. Ik gok erop dat het Denise is. Joe doet een stap opzij en ik loop aarzelend naar binnen. De deur valt hard achter me dicht, al denk ik eerder dat Joe hem dicht heeft gesmeten. Binnen wordt ik hartelijk begroet door Denise, heel wat anders dan Joe’s koele houding. Nadat ik een tijdje met Denise heb gepraat, vraag ik of het goed is als ik nog even naar Joe gaat. Ze knikt, maar ik zie aan haar gezicht dat ze er twijfels bij heeft.
Ik loop de trap op en spreek mezelf ondertussen moed in. Met elke trede kom ik dichter en dichter bij de waarheid, maar ik weet niet of ik die wel aankan. Wat gaat hij zeggen? Kan ik het wel aan als hij me weer zegt dat hij me niet meer wilt zien. Ik sta voor de deur, als ik wil vluchten is dit mijn laatste kans. Ik klop zachtjes, als hij het niet heeft gehoord ga ik weg, anders raap ik al mijn moed bijeen. ’Binnen’ Een paniekaanval overvalt me, maar ik ga toch naar binnen. Joe ligt op zijn rug op zijn bed, hij heeft zijn armen achter zijn hoofd gekruist en ziet er heel ontspannen uit. Zijn gitaar ligt langs hem, dus hij zit met iets. Hij kijkt op en zijn gezichtsuitdrukking veranderd. ’Wat doe je hier?’ vraagt hij. Ik kan niet afleiden uit zijn stem wat hij voelt.
’We moeten praten’ zeg ik.
’Ohja?’
’Joe doe zo niet alsjeblieft’ smeek ik.
’Hoe niet?’
’Zo, zo afstandelijk. Alsof het je niets kan schelen, alsof ik je niets kan schelen’ zeg ik. Ik merk dat mijn stem trilt. Zijn gezicht blijft hard en hij toont nog altijd geen emotie. Tranen druppen op mijn vest, ik had nog niet eens door dat ik aan het wenen was. Ik ben het ondertussen gewoon. Ik draai me snikkend om en loop Joe’s kamer uit. In mijn haast bots ik tegen iets of blijkbaar iemand op. ’Gaat het?’ vraagt Nick bezorgd. Samantha staat langs hem en kijk me al even bezorgd aan. Als antwoord begin ik nog harder te wenen en ik ren de trap af. Ik weet niet waar ik naartoe loop, ik volg gewoon mijn instinct. Als ik plots voor Thomas’ graf sta ben ik niet echt verbaasd. Ik zak op mijn knieën en kijk naar de action man die daar ligt. Ik denk terug aan de dag dat ik hier met Joe stond, dat hij mijn hele wereld overeind hield. Hij was degene die mij erdoor hielp, die me sterk maakte. Mijn rots in de branding, mijn Joe. En nu is het allemaal kapot. Regendruppels vallen langzaam op het graf, steeds sneller tot het begint te stortregenen. Mijn tranen mengen zich met de regen en ik leg mijn hoofd in mijn nek. Ik knipper tegen de regen in en voel hoe ik steeds natter word tot ik helemaal doorweekt ben.