031

Waarom moest ik juist zo reageren? Nu wist hij natuurlijk dat er iets aan de hand was. Waarom reageerde ik zo stom bij zo’n dom klein sms’je met de tekst: Ik ben er, ly David. Wat moest ik nu doen? En had hij werkelijk niets gelezen? “Waarom reageerde je zo?” De vraag waar ik het allermeeste bang voor was, vroeg hij. “Ik voelde me niet lekker.” Biechtte ik op. Ik voelde me toen echt niet lekker, nu ook niet trouwens. “Waardoor voelde je jezelf niet lekker?” “Ik was al een paar dagen ziek, daarom.” Loog ik. Het was een van de slechte smoezen die ik ooit verzonnen had. En nee, Justin trapte er ook niet in. “Omdat je ziek was?” vroeg hij me een opgetrokken wenkbrauwen. Ik knikte toch, hopend dat hij het misschien toch wel zou willen geloven.

“Krijg je nog sms’jes van David?” Die vraag kwam zomaar uit de lucht vallen. Ik schudde in sneltempo mijn hoofd. Hij mocht het niet weten. “You can tell me everything.” Fluisterde hij in mijn hoofd. “Er is niets aan de hand.” Misschien kwam het wat bot over, ik leek zo zelfverzekerd en begon zowat te geloven in mijn eigen leugen. Hij knikte wat en probeerde te glimlachen.

“Vind je het wel leuk hier op tour?” Ik knikte. “Je mag wel eerlijk zijn.” “Ik ben eerlijk.” Sprak ik hem tegen.” “Oké, dan. Maar als jij je niet meer fijn gaat voelen. Er mensen waarvoor je bang voor bent, kunt je dat altijd tegen mij zeggen.” Ik knikte. Maar ik kon niets zeggen. Ik kon niets over David zeggen. Ten eerste zou ik dan het geld niet meer krijgen, en ten tweede als David erachter kwam zij hij ontzettend boos worden.

Hij ging achteroverliggen. “Nog 3 weken.” Zuchtte hij. Ik keek Justin fronsend aan. “3 weken wat?” “Dan is mijn tour eindelijk afgelopen.” “You’re tired, aren’t you?” Hij haalde zijn schouders op. “I don’t know.” Mompelde hij. “Dat weet je wel, Justin.” Ik keek hem strak aan. “Misschien een beetje.” Mompelde hij. “Je bedoeld helemaal.” Mompelde ik hem tegen. Hij zuchtte. “Hoe komt het dat je me door hebt?” vroeg hij, ik hoorde een lacherige ondertoon in zijn stem. Of dat hij dacht dat ik gedachten kon lezen. Maar ik kon geen gedachten lezen. “Ik zie dat gewoon.”

“Wat ga je doen naar je tour?” “Naar Stratford.” Zijn mondhoeken krulde omhoog toen hij daar aandacht. “Stratford?” Hij knikte. “Dat is de plaats waar ik opgegroeid ben.” Nu glimlachte ik ook. “Waar ergens ligt het?” “Ontario, Canada.” Ik schoot in de lach. “Wat?” vroeg hij fronsend. “Ik wist niet dat je een Canadees was.” Gaf ik eerlijk toe. Hij lachte nu ook zachtjes. “Dan weet je dat nu, lieve Leslie.” De laatste twee drongen door mijn door. Lieve Leslie, waarom lieve Leslie? Wat bedoelde hij hiermee?

Ik wilde eigenlijk om de 2 uur een hoofdstuk activeren, maar blijkbaar willen de meeste van jullie dit dus niet. Dus misschien is dit wel het laatste hoofdstuk voor vandaag. -aa-