Thirtytwo

# Jess

’Bent u iets vergeten.’ vraag ik.
’Ja eigenlijk wel’
Ik zoek rond, ’uw GSM, portemonnee’? Ik zie nergens iets liggen en kijk terug naar de man.
’Nee jou’
’Mij?’ Ik stap langzaam naar achter en kijk of ik niet alleen ben. De man schiet in de lach .
’Niet zo. Ik wil je graag een platencontract aanbieden’
’Een wat?’ Ik voel me even duizelen en hou me recht aan de toog.
’Een platencontract, dat is’
’Ja ik weet wat een platencontract is' onderbreek ik hem. ’Maar ik? Waarom?’ Hij is vast niet goed bij zijn hoofd. Ik? Een platencontract?
’Jouw stem is anders, anders dan ze meesten, voor het eerst sinds lang, luister ik weer naar een stem die diepgang brengt. Die niet gewoon het liedje zingt, maar er ook gevoel in legt, dat is wat ik zoek.’ Hij haalt even adem en kijkt me dan aan, ’schrijf je zelf ook liedjes?’
’Euhm, ik schrijf wel teksten, maar dat zijn niet echt liedjes’ zeg ik.
’Dus je hebt geen lied?’ vraagt hij. Hij kijkt teleurgesteld.
’Nee' zeg ik. dan denk ik ineens terug aan die dag in school. 'Ik bedoel ik heb er wel 1, maar dat is niet helemaal van mij’ zeg ik. ’De muziek is van iemand anders’
’Ahzo’
’Misschien mag zij er ook bij? En dan een gitariste dan heb je ineens een groep’
’Jij kan toch gitaar spelen? En daarbij ik ben niet op zoek naar een groep, alleen een solo zangeres. Dat meisje zal natuurlijk vergoed worden voor haar deel’ zegt hij dan. ’Hier is mijn kaartje, bel mij maar voor een afspraak’

Met een kaart op het stuur van mijn fiets geplakt fiets in de kou. Ik heb hem gebeld, Dan Williams, directeur van één van de meest bekende platenmaatschappijen, waar ik nu naartoe fiets. We hebben afgesproken om vandaag meteen het liedje in te zingen, ‘het moet allemaal zo snel mogelijk gaan’ zei hij. Ik heb er nog met niemand over gepraat, alleen met mijn tante, ik moest haar toestemming hebben. Ik kijk op en mijn blik valt meteen op een groot gebouw, recht voor me, dat zal het wel zijn. Ik check nog even mijn plannetje en rij dan tot net voor het gebouw, mijn fiets zet ik tegen de muur. Dan ga ik naar binnen via de draaideur, ik geef mijn naam door aan de receptie en wordt meteen door de gangen naar de studio geleid. Binnen zitten 2 mannen, Mr Williams en nog iemand. ’Daar ben je’ zegt Mr Williams. ’Dit is John Davis, hij zorgt voor al dat knopjesgedoe waar ik niets vanaf weet. Heb je de cd bij?’ Ik knik en overhandig de cd waar de muziek opstaat ’Speel hem maar eens af John’
’Mhh niet slecht, misschien een paar lichte wijzingen?’ zegt hij nadat de muziek uitgestorven is.
’Euhm niet slecht bedoelt, maar ik zou het liefst zou houden’ zeg ik. Het is Naomi haar muziek en daar blijft hij vanaf.
Hij kijkt me even aan, ’Zoals je wilt’ geeft hij toe.