Twentyeight

# Jess

-een paar weken later-

’Is dat een lach die ik zie?’ vraagt Joe. We zitten bij zijn thuis in de zetel, wat tv te kijken.
’Nee’ zeg ik. Joe kijkt me aan en ik moet weer lachen.
’Jawel het is een lach’ zegt hij grijnzend.
’En wat dan nog?’ vraag ik. Ik neem wat popcorn uit de kom tussen ons in en kijk hem terug aan.
’Het is fijn om je weer te zien lachen’ zegt Joe ernstig. ’Ik heb het gemist’ hij kijkt me doordringend aan.
’Ja hebt er dan ook alles aan gedaan om me terug te laten lachen he’ zeg ik.
Hij slaat zijn arm om me heen, ’en dat is nu eindelijk gelukt. We moeten het vieren ofzo’
’Laat dat maar zijn’ zeg ik lachend. Mijn gedachten dwalen weer af naar Thomas, maar ditmaal moet ik niet wenen. Ik kan gewoon terug aan hem denken, zonder dat de tranen over mijn wangen stromen. Ik ben natuurlijk wel nog triest, maar ik kan het een plaats geven. ’Oh de film begint’ zegt Joe. Hij neemt de kom popcorn op en slaat een arm om me heen, ik kruip dichter tegen hem aan en laat mijn hoofd op zijn schouder rusten. Ik stop nog wat popcorn in mijn mond en kijk dan naar de film.
Na een tijdje rollen de tranen weer over mijn wangen, ’niet wenen’ zegt Joe.
’Mahaar het is zoo grappig haha’ ik lig over Joe’s benen en ik grijp naar mijn buik. Als ik eindelijk bekomen ben, zet ik me terug recht en veeg ik de tranen uit mijn ogen. ’Je wist dat die zo grappig ging zijn he’ zeg ik tegen Joe.
’Neuh’ zegt hij schijnheilig. ’Ok ik wist het’, zegt hij als ik hem met een opgetrokken wenkbrauw aankijk. ’Maar nu lach je en dat is alles wat ik wilde’ zegt hij. Hij kijkt naar zijn benen, en ik kijk naar zijn gezicht. Spontaan voel ik weer die kriebels opkomen, die kriebels in mijn buik, waar ik me zo raar door ga voelen. ’Is dat echt alles dat je wilde?’ vraag ik zacht.
Hij knikt, ’en dat je gelukkig bent’
’Ik ben terug gelukkig, dankzij jou’ zeg ik.
’Kan je het dan misschien aan om, om’ ik weet wat hij wilt zeggen. Hij wilt dat ik naar het kerkhof ga, naar Thomas’ graf, ik ben er nog niet naartoe geweest. Want als ik zijn graf zie, weet ik dat het definitief is. Ik slik even en knik dan, ’kom’ zegt Joe. Hij neemt mijn hand en trekt me uit de zetel, we trekken onze jassen aan en stoppen dan naar buiten, de koude lucht in. We gaan nog even naar mijn thuis, ik wil iets meenemen voor op het graf te leggen…
’Ben je zeker?’ vraagt Joe. We staan aan de poort die naar het kerkhof leidt
’Nee, maar als ik het nu niet doe, durf ik het nooit meer’ zeg ik. Ik grijp zijn hand vast en in mijn andere hand hou ik de actionman –die ik Thomas voor Kerstmis cadeau heb gedaan- stevig vast. We lopen het pad af en onderweg besef ik dat ik niet weet waar ik naartoe moet, ik blijf staan en kijk naar Joe. ’Volg me maar’ zegt hij. We lopen verder en na zo’n 5 minuten blijft Joe staan, ik kniel neer voor het graf en kijk naar de zerk. Ik hou de actionman tegen me aan gedrukt als ik de inscriptie lees, dan leg ik de pop op zijn graf en ik sta terug recht. Eén enkele traan, loopt via mijn wang naar beneden en valt recht op zijn graf. Ik doe een stap achteruit en ga dicht tegen Joe staan, ik knik en met zijn arm om mijn schouder lopen we terug weg. Nu kan ik echt verder met mijn leven, het verdriet zal er nog altijd zijn, maar niet meer aan de oppervlakte. Het zal mijn leven niet meer beheersen...