Twentyseven

# Joe

’Ik wil schaatsen’ zegt Jess. Ik voel me hier zo slecht bij, ik zie dat ze triest is. En ze doet nu alsof er niets aan de hand is, ze doet alsof ze gelukkig is.
’Je moet niet doen alsof’ zeg ik.
’Hoezo doen alsof?’ vraagt ze.
’Je moet niet doen alsof je het al verwerkt hebt, alsof je nu niet het gevoel hebt dat je doodgaat vanbinnen’ Ze lacht naar me, maar het is geen normale lach. Ze lacht omdat ze niet weet wat ze moet doen.
’Ik doe niet alsof’ zegt ze. Ze neemt mijn hand en trekt me mee over het ijs. Langzaam schuift ze op de gladde ondergrond en ik volg, ik wil haar niet van streek maken. Dat is het laatste wat ze nu nodig heeft, na een tijdje valt ze snikkend in mijn armen; ’Ik vroeg me al af hoelang het ging duren’ zeg ik zacht en ik strijk haar lange haren uit haar gezicht. Ik trek haar voorzichtig mee naar de rand van het meer, daar blijf ik even staan om haar tranen weg te vegen. Ik dep voorzichtig met een zakdoek haar wangen droog en dan lopen we terug. Haar tante staat bezorgd aan de uitgang en ze houdt onze jassen vast. Zodra ze ons ziet loopt ze naar ons toe en neemt ze Jess in haar armen. Ik loop naar Darcey en Caitlynn en neem hun koude handjes vast.

~JESS POV~

Ik moet niet doen alsof ik me niet voel alsof ik dood ga vanbinnen, waarom niet? Ik gà dood vanbinnen, maar als ik het zeg, dan ben ik zwak. En iedereen haat zwakke mensen, toch? Zodra Joe ziet hoe kapot ik ben vanbinnen, moet hij me niet meer hebben, dat kan niet anders. ’Kom we gaan naar huis’ zegt mijn tante. Ze trekt me zachtjes mee en ik staar als een zombie voor me uit.

-tijdsprong-

Terwijl Samantha me probeert op te beuren, blijf ik naar het bord staren, anders helpt het altijd, ze weet me altijd wel op te beuren, maar nu niet. Ik ben blij als de bel gaat, ik grijp mijn tas en sta op. ’Wacht’ zegt Samantha. ’Je moet je leven terug verder zetten, terug gaan werken. Met vrienden weggaan, dan kan je je gedachten verzetten’ zegt ze.
’Misschien’ mompel ik en we lopen samen naar de volgende les. Misschien heeft ze wel gelijk, ik loop iedereen onder de voeten, met mijn depressief gedrag. Na school fiets ik meteen weg, ik wacht niet op Joe, zoals andere dagen. Ik wil niet dat hij mijn geween en gezaag weer moet aanhoren. Ik fiets meteen naar mijn werk, als ik binnenkom, zie ik iedereen naar me staren. Ik besluit ze te negeren en met mijn meest overtuigende lach, vraag ik wat ik moet doen. De bazin kijkt me even wantrouwend aan, ’weet je zeker dat het gaat?’ vraagt ze. Ik knik en ik loop naar de kleedkamers om mijn uniform aan te trekken… Ik moet mijn leven terug oppikken, terug gaan werken en onder de mensen komen…
Ik zing de laatste woorden en stap dan het podium af, ’hé moppie kom eens hier’ ik kijk om een vieze man kijkt me grijnzend aan. Ik kijk snel terug voor me en loop richting de toog, tot ik 2 handen op mijn schouders voel. Langzaam gaan ze naar beneden en ik sla ze van mij af, ik wil verder lopen, maar ik word tegengehouden. ’Komaan dan’ ik kijk de man aan en hij glimlacht zijn rotte gele tanden bloot. ’Nee’ zeg ik.
’Je wilt het ik zie het’ zegt hij en hij trekt me naar zich toe.
’Ze zei nee’ hoor ik achter me. De man kijkt boos, ’en wie ben jij?’
’Gaat je niet aan’
’Ga maar weg of je bezeert jezelf nog’ zegt de man en hij grijnst gemeen.
’Of misschien jou’
’Ik blaas je zo omver’ zegt de man. Nog geen tel later, ligt hij op de grond.
’Kom’ zegt Joe en hij trekt me mee naar buiten. Ik ga op de stoeprand zitten en sla mijn armen om mijn knieën, de tranen stromen over mijn wangen. Joe komt naast me zitten en slaat zijn arm om me heen, ik laat mijn hoofd tegen zijn schouder leunen en hij streelt zachtjes mijn haren. ’Rustig maar’ zegt hij. Hij neemt me in zijn armen en wiegt me zachtjes heen en weer, terwijl hij met één hand nog steeds zachtjes door mijn haren strijkt. ’Het is Thomas he?’ vraagt hij zacht. Hoe weet hij toch alles zo goed? Hoe ik me voel aan wie ik denk? Het enige dat hij niet weet is dat ik verliefd op hem ben.
Ik knik en daarmee maak ik zijn hemd nog natter dan het al is van mijn tranen, ’Ik mis hem gewoon zo’ zeg ik.
’Ik weet het’ zegt hij en hij grijpt me nog steviger vast.