Twentysix

# Jess

Hier zit ik dan, de priester praat maar over hoe zwaar verlies is. En dat het niet onder woorden te brengen valt. Waarom probeert hij het dan? Waarom zwijgt hij niet gewoon. Ik schuif onrustig heen en weer en Joe kijkt me aan, hij neemt mijn hand vast en kijkt dan weer naar voren. Joe. Hij is zo lief voor me geweest.
’Je ogen nog niet meteen opendoen heeft de dokter gezegd’
’Jaja’ zeg ik. Wat kan mij mijn ogen nu schelen, Thomas is dood. Voorzichtig voel ik hoe Joe het verband van mijn hoofd afrolt, ik knijp mijn ogen toe. ’Doe ze maar langzaam open’ zegt hij. Langzaam open mijn ogen en het licht verblind me, dapper blijf ik ze toch open houden en ik kijk naar Joe. Zijn gezicht is wazig en allemaal vlekken belemmeren mijn zicht. Na een paar minuten zie ik scherper en zie ik de woonkamer. Ik kijk op en staar in Joe’s ogen. Ik voel hoe Joe zachtjes in mijn hand knijpt en besef dat ik aan het wenen ben. Hij neemt de zakdoek die ik vast heb en veegt mijn tranen weg.
Met zijn vinger veegt hij de tranen van mijn wangen. ’Ik mag niet gelukkig zijn’ zeg ik zacht.
’Dat wil ik niet horen!’ zegt Joe kwaad. ’Je mag wel gelukkig zijn, je moet gelukkig zijn’ zegt hij zachter. Duidelijk geschrokken van zijn eigen reactie. Ik leun tegen zijn borst en zucht, terwijl de tranen nog steeds over mijn wangen stromen. ’Ik kan niet meer gelukkig zijn’ zeg ik dan zacht.
’Dan laat ik nu het woord aan Jess’ zegt de priester. Joe kijkt me aan en knikt zachtjes, hij heeft mijn hand nog steeds vast en ditmaal knijp ik in zijn hand. Ik sta op en trek hem mee naar voren, naar het altaar, waar 2 krukjes staan en een gitaar.
’Waarom schrijf je het niet op? Een gedicht, een lied? Ik zal je helpen’ zegt hij en hij strijkt zachtjes door mijn haren. Ik kijk in zijn bruine ogen die me liefdevol aankijken.
’Voor Thomas’ zegt Joe. Hij kijkt me diep in de ogen en ik kalmeer wat.
’Voor Thomas’ zeg ik zacht. Ik ga op een krukje zitten en Joe zet zich naast me met de gitaar op zijn schoot. Hij kijkt me aan en ziet dat ik niets kan zeggen, hij buigt zich naar zijn micro, ’dit liedje heeft Jess’ ik kijk naar hem. ’Hebben wij samen geschreven voor Thomas’ hij kijkt me terug aan en ik knik.
Hij begint te spelen en kijkt me aan, angstig kijk ik naar hem en er komt geen word over mijn lippen.
Jess Joe samen
’Looking at a picture of you in my hands
Wondering if I'm ever gonna see you again ‘
Ik haal diep adem, voor Thomas.
’Without you I don't know how my life will be
But I believe
It's not goodbye
Cause I will remember you
And I will see you again
When I rise
Cause I know and I believe
I will see you in eternity’
’So close yet so far
But in my heart you're here with me
You did not leave
You just went to live in eternity’
’Without you I don't know how my life will be
But I believe
It's not goodbye
Cause I will remember you’
’And I will see you again
When I rise
Cause I know and I believe
I will see you in eternity ‘
’We will live in the light of the sun again
Dancing in the river of life and
Knowing that'll never end
Forever by your side
We'll never have to say goodbye’
’Cause I will remember you
And I will see you again
When I rise ‘
’Cause I know and I believe
I will see you in eternity ‘
’It's not goodbye
Cause I will remember you
And I will see you again
When I rise
Cause I know and I believe
I will see you in eternity’
Het liedje is amper gedaan of ik spring van mijn kruk af. Ik ren weg en ik hoor hoe het krukje op de grond valt, ik ren naar buiten en ik zie hoe ik witte wolkjes uitblaas. Mijn jas ligt nog op mijn stoel, maar ik kan niet meer naar binnen gaan. Ik ren weg, naar het park, daar laat ik me op het bevroren gras vallen. Ik trek mijn knieën tegen me aan en leg mijn hoofd op mijn kniëen. Na een tijdje sta ik op en ik loop naar het meer dat bevroren is, ik zet voorzichtig 1 voet erop en dan voorzichtig de 2de. Ik loop schuifelend naar het midden van het meer en spreid mijn armen. Ik draai rond en voel dat ik ga vallen, maar inplaats van de grond, voel ik 2 sterke armen die me opvangen. Ik draai me om en Joe kijkt me bezorgd aan, ’gaat het?’ vraagt hij.
’Ik wil schaatsen’ zeg ik. Ik verbijt mijn tranen, ik moet toch gelukkig zijn?