Twentyfive

# Jess

’Tot morgen op school’ zegt Joe.
’Ja tot morgen’ hij springt op zijn fiets en zwaait nog even voor hij vertrekt. Ik sluit de deur en loop samen met Thomas terug naar de living, ’Joe is zijn GSM vergeten’ zegt Thomas. Eer ik het doorheb, loopt hij met de GSM de deur uit en hij loopt de straat op. Ik loop meteen achter hem na en het laatste wat ik zie, zijn 2 koplampen die in mijn ogen schijnen.

’Denk je dat het nog goed komt met haar?’
’Ze is een vechter, ze komt er wel door’
’En als ze het hoort van Thomas?’ Thomas? Wat is er met Thomas? Waar ben ik? Waarom kan ik me niet bewegen. Langzaam dringt een geur mijn neus binnen, ik herken de geur. De laatste keer dat ik hem rook was toen mijn ouders.. Ik ben in het ziekenhuis! Wat doe ik hier? En wat is er met Thomas. Ik probeer mijn ogen open te doen, maar ik blijf zwart zien. Hoe hard ik ook knipper, het voelt alsof er iets op mijn oogleden ligt. Ik wil rechtop gaan zitten, maar het gaat niet.
’Wat is er aan de hand?’ vraag ik schor, maar toch hard. Het blijft stil, dan voel ik hand die mijn hand vast neemt en er zachtjes in knijpt.
’Je bent in het ziekenhuis’ zegt mijn tante zacht. Er is iets met haar stem, er is iets mis.
’Wat scheelt er?’ vraag ik. Ik ben totaal in paniek. ’Ga ik dood?’ vraag ik nog even schor. Mijn keel voelt aan als schuurpapier.
’Hier drink iets’ hoor ik een stem zeggen, die ik herken als die van Joe. Ik voel een rietje tegen mijn lippen en drink gretig het water op.
’Ga ik dood?’ vraag ik weer.
’Nee natuurlijk ga je niet dood’ hoor ik Joe zeggen. Zijn stem klinkt half geamuseerd, half triest.
’Wat dan?’ vraag ik. ’Zeg het!! Eerlijk’ ik schrik zelf als ik de woede in mijn stem hoor. Het is weer even stil.
’Je hebt 3 dagen geslapen’ zegt mijn tante.
’Maar waarom in het ziekenhuis? Ik mankeer toch niets? Het enige probleem is dat ik niet kan zien’ ik probeer mijn handen te bewegen en als dat eindelijk lukt wil ik ze naar mijn ogen brengen. Twee stevige handen grijpen me bij mijn polsen. ’Niet doen’ zegt Joe rustig.
’Niet doen? Hoezo niet doen? Ik kan niet zien verdomme. Wat is er aan de hand!!’ schreeuw ik hysterisch. Aan de stilte kan ik merken dat iedereen die in de kamer is, god mag weten wie allemaal, geschokt naar me kijkt. ’Ik wil het weten’ zeg ik minder hard, maar nog steeds even koppig.
’Je bent aangereden door een auto’ zegt mijn tante.
’Ik herinner me koplampen’ zeg ik zacht. ’Thomas!! Waar is Thomas?!’ roep ik dan. Het kan me niet meer schelen wat ik heb. Ik moet weten dat Thomas ok is.
’Hij is.. Hij is ook aangereden’ zegt mijn tante. Ik hoor hoe ze iets uit haar zak neemt en dan haar neus snuit. Ik breng mijn hand omhoog en zoek naar haar gezicht, ze weent. Meteen word ik ijskoud vanbinnen.
’Waar is hij?’ vraag ik wanhopig. En weer is het stil, ik haat deze stiltes en ik haat het dat ik niet kan zien. Ik wil hun gezichten zien.
’Thomas is euhm Thomas’ hakkelt mijn tante. Ik voel hoe iemand met 2 handen mijn andere hand vast neemt ’Thomas is er niet meer’ zegt Joe.
’Nee, dat is niet waar!’ zeg ik. ’Ik geloof je niet!! Je liegt!’ Thomas is niet dood, hij is niet dood. Ik begin meer gevoel in mijn benen te krijgen en uit pure frustratie begin ik te schoppen.
’Jess, Jess rustig’ zegt Joe.
’Rustig?! Rustig?!! Laat me los!! Ik wil naar Thomas!!’
’Dat gaat niet’ zegt mijn tante duidelijk van streek…

Na een tijdje voel ik me slaperig worden, de dokter is gekomen en heeft me een kalmerende spuit gegeven. Zachtjes zak ik weg in dromenland met Thomas nog in mijn gedachten.