Twentyfour

# Jess

-Na de kerstvakantie-

Rillend zit ik op mijn fiets, het is de eerste schooldag na de kerstvakantie, de snijdende kou buiten en de aangename warmte binnen staan in een schril contrast met elkaar. Ik ben blij als ik mijn fiets in het fietsenrek zet en ik naar binnen kan, ik loop meteen door naar mijn locker. Ik zie een jongen tegen de locker langs de mijne geleund staan en als ik dichterbij kom, zie ik dat het Joe is. Meteen word ik warm vanbinnen, het valt me nu pas op hoe hard ik hem de laatste tijd heb gemist.’Hi’ zeg ik en ik doe mijn locker open.
’Hi’ antwoordt hij. Zijn stem doet weer diezelfde vlinders in mijn buik opwakkeren die ik altijd heb wanneer ik in zijn buurt kom. ’Lang niet meer gezien’ zegt hij dan. Ik kijk op en hij kijkt me doordringend aan.
’Ja ik heb het nogal druk gehad’ zeg ik en ik wendt mijn blik af. Ik heb hem niet 1 keer gezien in de vakantie, ik neem mijn boeken, stop ze in mijn tas en sluit mijn locker dan. ’Fijne vakantie gehad?’ vraag ik om van onderwerp te veranderen.
’Ja gaat wel. Jij?’ vraagt hij.
’Ook’ zeg ik. Het was totaal anders dan andere jaren, ik heb nu een job die ik graag doe en waar ik genoeg geld mee verdien. En ik heb mijn familie een fijne Kerst kunnen geven, meer heb ik niet nodig. Of misschien toch. Ik kijk naar Joe, die strak voor zich uitkijkt, als ik hem had, dat zou me alleen nog maar gelukkiger maken. Gelukkig. Ja dat ben ik nu, hoe lang het al geleden is weet ik niet, maar nu ben ik gelukkig. Ik betrap me erop dat er ik triest van word, want altijd als ik gelukkig ben, komt er weer iets aan dat me meteen terug de afgrond induwt. Ik schud mijn hoofd, zo moet ik niet denken, ik moet genieten van het leven.
’Hi people’ zegt Samantha. ’Lang niet gezien’ zegt ze tegen mij op net zo’n beschuldigende toon als Joe.
’Sorry ik heb het druk gehad’ zeg ik weer. Ze kijkt me even onderzoekend aan, ’ik heb gehoord dat je nieuw werk hebt’ zegt ze dan.
’Euhm ja’ zeg ik. ’Hoe weet je dat?’ vraag ik dan.
’Ik heb zo mijn bronnen’ ik kijk haar vragend aan. ’Naomi heeft het mij verteld’ zegt ze dan.
’Naomi?’ vraag ik;
’Ja?’ hoor ik achter mij.
’Hoe weet je waar ik werk?’ vraag ik.
’Omdat ik je heb gezien’ zegt ze dan. Als ik verder wil vragen, word ik gestoord door de bel en Samantha trekt me mee naar de eerste les.
’Hoe is het met Nick?’ vraag ik en ze begint meteen te blozen.
’Heel goed’ zegt ze..

’Laatste bel’ zeg ik.
’Eindelijk’ zucht Samantha. We lopen naar buiten, ’nu kan je Nick weer zien’ zeg ik plagend. Ze duwt me lachend en ik val tegen Joe op.
’Ook hallo’ zegt hij met zijn oh zo mooi lach.
’Hi’ probeer ik zo normaal mogelijk te antwoorden. Ik word zwak in mij knieën en grijp Samantha zo onopvallend mogelijk vast om mij recht te houden. Freak denk ik in mezelf. Ik ben toch niet meer normaal.
’Gaan jullie al meteen door?’ vraagt Joe.
’Ja ik moet mijn neefje van school halen’ zeg ik en wil naar buiten lopen.
’Mag ik mee?’ zegt Joe. Hij komt achter me aan gelopen, ’ik heb geen zin om bij die tortelduifjes te blijven’ zegt hij. Hij kijkt naar Samantha en Nick die de hele tijd naar elkaar lachen en klef doen. Als we buiten komen zien we Kevin aan de fietsenstalling staan en Naomi loopt meteen naar hem toe. ’Zoals ik dus al zei’ zegt Joe lachend.
’Kom maar mee’ zeg ik ook lachend. Ik haal mijn fiets uit de stalling en we fietsen naar de lagere school. ’Je bent wel close met je neefje en nichtjes he’ zegt Joe.
’Ja zij zijn de enige die ik nog heb buiten mijn tante’ zeg ik zacht. Ik voel hoe Joe me aankijkt, ’mijn ouders zijn gestorven’ zeg ik even zacht en ik staar strak voor me uit.
’Het spijt me’ zegt Joe.
’Kon je niet weten’ zeg ik en ik kan net een waterig glimlachje opbrengen. Ik fiets snel verder en we komen aan de school.
’Jess!!’ roept Thomas en hij komt op me afgelopen. ’Wie is dat?’ vraagt hij aan me en hij kijkt argwanend naar Joe. ’Dat is een broer van Frankie, ken je hem niet?’ vraag ik. Hij kijkt nog steeds argwanend.
’Ik ben Joe’ zegt Joe hij praat wat met Thomas. En uiteindelijk wil Thomas zelf bij hem achterop de fiets. We rijden naar mijn thuis en daar stap ik af. ’Kom je mee?’ vraagt Thomas aan Joe en hij trekt aan zijn hand. Joe kijkt me vragend aan, ik kan niet anders dan knikken en ik loop naar de voordeur. Ik vis mijn sleutels uit mijn broekzak en doe de deur open. Dan loop ik naar binnen en ga in de zetel zitten, Joe en Thomas komen ook binnen en zetten zich langs mij.

boring[/grey]