Twenty

# Jess

’Weer een koppel’ zegt Joe als Kevin en Naomi hand in hand aangelopen komen. ’Nu voel ik me zo alleen’ zegt hij zielig.
’Dan moet je ook een lief zoeken he’ grijnst Nick en hij kijkt naar mij. Ik staar snel naar mijn voeten en doe alsof ik niets merk.
’Misschien doe ik dat wel’ zegt Joe. Een ijsklomp vormt zich binnen in me, dat meent hij toch niet he?
’Ik moet naar huis’ zegt Samantha spijtig.
’Euhm ik ook’ zeg ik snel. Samantha neemt nog afscheid van Nick en dan lopen we naar onze fietsen.

-jaja een tijdsprong, pak van een week fzo?-

Volgende week is het Kerstmis schiet er door mijn hoofd, een Kerst zonder cadeautjes. Ik heb zo’n medelijden met Thomas, Caitlynn en Darcey, ze moeten het kunnen vieren gelijk kinderen. Ik slaak een zucht en kijk om me heen, mijn blik valt op een foto van vroeger. Mijn ouders, mijn tante, mijn oom, ik en een kleine Thomas. We staan er allemaal zo gelukkig op, ik besluit om naar de zolder te gaan. Wat herinneringen ophalen van hoe het vroeger was, ik loop de smalle, stijle trap op naar boven en open met luid gekraak de zolderdeur. Als ik binnenkom zoek ik naar de lichtschakelaar, ik sla wat spinnenwebben weg en schakel dan het licht aan. Een lichte gloed schijnt over de akelige zolder, gelukkig is het buiten nog licht en valt er een streep zonlicht via het zolderraam naar binnen. Ik ga op mijn hurken zitten en open een doos, er zitten wat oude waardeloze spullen in, maar toch betekenen ze veel voor mij. Ze hebben een sentimentele waarde, dat is meer waard dan geld. Opeens valt mijn oog op iets helemaal vanachter, ik sta op en loop ernaartoe. Ik zie dat het een gitaar is, ik strijk erover heen en voel dan een inscriptie als ik de gitaar in het licht houdt, zie ik mijn ooms naam erin gegraveerd staan. Ik zet me neer en strijk zachtjes over de snaren, herinneringen vliegen voor mijn ogen voorbij, mij als kleine meisjes op mijn oom zijn schoot, de gitaar op mijn schoot. Dat hij me akkoorden probeerde te leren, ik lette nooit fel op. Ik wou het wel leren, maar vond het fijner om bij mijn oom te zijn, dan herinner ik me opeens het liedje dat hij altijd voor me speelde. Ik herinner het me alsof hij het net heeft gespeeld, ik kijk naar de gitaar en zet mijn vingers op de snaren, dan begin ik te spelen alsof mijn oom mij influistert wat ik moet doen. Na een tijdje leg ik hem aan de kant en kijk ik in nog wat andere dozen, ik vind een foto van mijn ouders hun trouwdag, ze staan er zo gelukkig op. Ik weiger om te wenen, ik heb genoeg tranen gelaten, dan zie ik de ketting die rond mijn mama haar nek hangt. Die ketting heeft ze gekregen van mijn papa, die ketting had ze ook aan in de het auto-ongeluk. Ik grijp verder in de doos in de hoop de ketting te vinden, na een tijdje zoeken geef ik het op. Ik weet nog dat een politieman hem met medeleven in zijn ogen aan me gaf, maar waar is hij dan? Ik neem mijn ooms gitaar en de foto en verlaat dan de muffige zolder. Mijn kamerdeur staat open en Caitlynn zit op mijn bed, ze kijkt naar een foto van mij en mijn oom en als ik binnenkom kijkt ze me aan. Er glijdt een traan over haar wang, ’is dat papa?’ vraagt ze. Ik knik en kruip langs haar op bed, ik sla mijn arm om haar heen. ’Waar is hij?’ vraagt ze dan zacht. Toen hij stierf was ze nog te jong om het te begrijpen, als ik het nu zou zeggen, zou ze het begrijpen. En dat wil ik haar nu niet aandoen.
’Hij is hier zeg ik zacht en ik leg haar hand op de plaats van haar hart. Meer en meer tranen stromen over haar wangen en ze kijkt me zo zielig aan.
’Echt?’ vraagt ze. Ik knik, ’zolang je aan hem denkt’ ze glimlacht lichtjes. ’Komaan je moet naar bed’ ik til haar lachend op en breng haar naar haar kamer, daar zing ik zachtjes een slaapliedje en ze valt rustig in slaap. Op de toppen van mijn tenen loop ik naar mijn kamer, ik neem een lege fotokader, steek de foto erin en zet de kader dan op mijn nachtkastje. Dan kruip ik ook onder de dekens. Ik kijk naar de foto en na een paar minuten val ik in slaap, ik droom over de mooie tijden vroeger en mijn vrienden nu..