Nineteen

# Jess

’Waar zijn jullie geweest?’ vraagt Joe. ’Je hebt mijn traktatie gemist hoor’ zegt hij dan.
’Dat zie je toch zo’ zeg ik tegen hem. Joe kijkt me verstrooid aan en kijkt dan naar Nick en Samantha die alle2 stralen.
’Ahh nu snap ik het. Proficiat he broertje’ zegt hij en hij slaat Nick vriendschappelijk op de schouder. Ik kijk Samantha lachend aan, ik ben blij voor haar. Dan draai ik me terug richting het podium, waar Naomi een liedje speelt op haar gitaar, ze zingt er niet bij, maar toch is het betoverend. De klanken voeren je mee naar een rustige plaats, een plaats waar alles kan. Waar al je dromen uitkomen, maar als het liedje stopt, ontwaak ik snel uit mijn dromen en blijf ik achter met een leeg gevoel.
’Hoe was het?’ vraagt Naomi aan ons als ze terug bij ons staat.
’Heel goed’ zeg ik.
’Prachtig’ zegt Kevin. ’Heb je het zelf geschreven?’ vraagt hij. En Naomi knikt blozend.
’Woow kijk daar!’ zegt Joe en hij wijst naar buiten. Ik draai me om en zie hoe het buiten hard sneeuwt.
’Kom dan gaan we naar buiten’ zegt Kevin en iedereen volgt hem naar de speelplaats. Ik treuzel even, maar volg dan de rest, ze staan allemaal omhoog te kijken en de sneeuw valt op hun gezicht. Naomi en Kevin staan dicht bij elkaar en hun handen raken elkaar net niet. Nick slaat zijn arm rond Samantha en ze legt haar hoofd in zijn hals. Een steek van jaloezie gaat door me heen, de sneeuw is zo romantisch en nu verlang ik nog meer om bij Joe te zijn. Om zijn arm om me heen te voelen, om mijn hoofd in zijn hals te leggen. Ik wil dat hij met net zo liefdevol aankijkt als Kevin Naomi aankijkt.
Meer en meer mensen komen buiten staan, sommige beginnen met sneeuw naar elkaar te gooien en ik vind het zo’n zonde. Alles was zo mooi bedekt met een dikke laag sneeuw.
’Heb je het koud?’ vraagt Joe zacht. Ik moet blijkbaar onbewust gerild hebben, niet verwonderlijk, mijn jas is zo dun. ’Kom hier’ zegt Joe met een lach. Hij strekt zijn armen uit en doet een stap naar voor, ik voel me zo vertrouwd in zijn armen. Zachtjes wrijft hij met zijn handen over mijn rug zodat ik het wat warmer krijg. Ik wil mijn handen onder zijn jas stoppen, om ze te verwarmen en om Joe vast te pakken, maar ik doe het maar niet. Het ziet er nu waarschijnlijk al veel te close uit. Hij laat zijn kin op mijn hoofd rust en ik voel me zo goed, zo veilig, alsof niets kwaads me nog kan overkomen.

~NAOMI POV~

Mijn schouder raakt bijna Kevin’s arm, zijn handen zijn maar een paar millimeter van de mijne verwijderd. Ik weerhoud mij ervan om mijn vingers met die van Kevin te verstrengelen. Waarom ben ik toch zo damn verliefd op hem? Hij draait zijn hoofd en kijkt me lachend aan, vanbinnen smelt ik. Daarom dus. Zou ik hem kussen, ik besluit net mijn kans te wagen als, ’Hé Naomi!!’ geërgerd draai ik mij om. Ik kijk recht in de gezicht van Jens die me lachend aankijkt, hij heft zijn hand en voor ik me kan bukken, voel ik een sneeuwbal recht mijn gezicht. Het ijs zakt zachtjes omlaag, mijn bloes in en het is ijskoud. Kwaad kijk ik hem aan en als ik hem wil slaan, loopt hij al snel weg. Ik besluit erachteraan te gaan, maar na een paar meters glij ik uit en ik beland op mijn kont. Aaarrgh!!
’Gaat het?’ vraagt Kevin bezorgd. Ik moest weer persee vallen voor Kevin’s neus.
’Jaja’ zeg ik net iets te kwaad. Kevin kijkt me geschrokken aan.
’Sorry’ zeg ik blozend.
’Is niets’ lacht hij en hij helpt me recht. Ik heb zijn hand nog vast en ik kijk diep in zijn ogen, dat heb ik nog nooit zolang kunnen doen.
’Euhm sorry’ zeg ik nog eens en ik wend verlegen mijn hoofd af. Hij wilt me een kus op mijn wang geven, maar omdat ik mijn hoofd terugdraai, belandt de kus half op mijn lippen. Afwachtend kijk ik hem aan, wat gaat hij nu doen? Zijn wangen worden rood en hij kijkt me zo schattig aan. Ik glimlach naar hem en kom dichterbij met mijn hoofd, ik durf hem niet zelf te kussen. Ik hoop dat hij de hint snapt. Hij buigt zich naar voren en dit maal voel ik zijn lippen vol op de mijne.
’Please be mine?’ fluistert hij daarna in mijn oor. Ik lach naar hem en deze keer durf ik hem wel zelf te kussen.