1. Ik ben een heks.

De warme zuider wind van september brengt ons naar een klein oud fabrieksdorpje in Engeland, Weverseid. Twee kinderen, onschuldig en naïef lopen door een van de vele smalen straatjes van dit dichtbebouwde plaatsje. Het is voor hun beide de zomer na hun laatste jaar op de hun basisschool. En beide verlangen ze naar de grootse wereld die hun te wachten staat. ‘Severus, kun je een geheim bewaren?’ vroeg het elfjarige buurmeisje. Hij bekeek haar aandachtig en knikte langzaam. ‘Ik heb een brief gekregen.’ Begon Lilly langzaam. ‘Een brief?’ ‘Ja, voor heksenschool, Severus. Ik een heks!’ fluisterde ze. De jongen staarde haar ongelovig aan. ‘Geloof je me niet?’ vroeg Lilly teleurgesteld. Severus glimlachte. ‘Nee ik geloof je Lilly. Ik had alleen niet verwacht dat jij er ook een was.’ ‘Ook een. Ken jij nog meer heksen?’ vroeg ze verbaast. ‘Mijn halve familie.’ Antwoordde Severus zachtjes. ‘Maar ben jij dan ook een… een tovenaar?’ vroeg ze ongelovig. De jongen knikte. ‘Dan gaan we samen naar Zweinstein!’ riep ze opgewonden uit. ‘Ssssst… het is een geheim. Weet je nog?’ ‘Owja,’ giechelde ze. Severus keek naar een klein muurtje niet ver van hun vandaan. ‘Als ik het niet dacht.’ Zei hij hoofdschuddend. ‘Sta maar op, Petunia. Ik heb je al gezien.’ Zei hij lachend. Vanachter het muurtje verscheen het hooft van het jongere zusje van Lilly. ‘Ik hoorde jullie wel. Sinds die brief gaat het alleen nog maar over, toveren dit, heksen dat. Ik wil ook!’ dramde kleine Petunia. Lilly stond op een liep naar haar 5 jaar jongere zusje toe. ‘Petunia, ik ben heus niet belangrijker omdat ik een heks ben.’ Stelde ze haar gerust. ‘Jij bent de beste tekenares die ik ken. Ik zou juist jaloers op jou moeten zijn!’ En Lilly had gelijk. Petunia was nog maar 6 jaar. Maar kon prachtige tekeningen maken. Die de laatste tijd vooral over het leven van een heks gingen. ‘Ik ben niet jaloers!’ beet Petunia haar grote zus toe. ‘Mooiso!’ lachte Lilly. ‘Ik denk trouwen dat het tijd is om naar huis te gaan. Kom je mee?’ Lilly nam afscheid en liep samen met haar zusje naar huis.

Severus ging niet naar huis. Wat had hij daar te zoeken? Zijn vader was waarschijnlijk weer eens dronken. Dat was hij wel vaker sinds hij ontslagen was. En zijn moeder was er nooit. Bij andere mannen, wist hij. Ondanks zijn familie wist hij wel wat liefde was. Dat had Lilly hem geleerd. Het houden van. Het nieuws dat Lilly Evans een heks was, was voor hem als een zegen. Ze was altijd al zijn enige houvast geweest. Severus was een buitenbeetje en dat was niet alleen omdat hij een tovenaar was. Hij hield mensen liever op afstand. Vreemd genoeg had Lilly zich hier niets van aangetrokken. Lilly had de meest ontwapende glimlach die hij kende. En haar groene ogen… ze leken te zien wat hij vergeten was, zichzelf.