Fourteen

# Jess

Vrolijk fiets ik verder met Joe naar huis, ik stap nog maar net van mijn fiets af, of de voordeur gaat open. Mijn tante verschijnt met een ernstig gezicht in de deuropening en een onbehaaglijk gevoel gaat door me heen. Mijn lach verdwijnt snel van mijn gezicht, dit kan niets goeds voorspellen. ’Tot morgen’ mompel ik tegen Joe. Ik loop naar binnen en volg mijn tante naar de keuken. Ik durf bijna niet te gaan zitten, bang voor het nieuws dat ik dan te horen krijg.
’Jess? zegt mijn tante voorzichtig. ’Het gaat al een tijdje slecht op mijn werk’ ze had evengoed een emmer ijskoud water over me heen kunnen gieten. Dit kan maar 2 dingen betekenen en in beide gevallen verliezen we een groot deel van ons inkomen, of ze krijgt minder uren of ze wordt.. ’..ontslagen’ zegt ze. Dat kan niet, dat mag niet!! ’Ik ben aan het zoeken voor ander werk, maar ik vrees dat ik niet vlug, misschien zelfs geen, werk ga vinden’
’Maar dat kan niet!!’ roep ik. ’Het enige inkomen dat we dan nog hebben, komt van mij’ en dat is lang niet genoeg.
’Tenzij’ begint ze, ik kan het verdriet van haar gezicht aflezen.
’Nee!’ zeg ik. Ik weet wat ze wil zeggen, maar ik wil het niet horen, ze gaat het huis niet verkopen!! Ons huis, ons mooie prachtige huis, het enige wat we nog hebben, van vroeger. Onze herinnering aan de mooie tijden, toen mijn ouders nog leefden en ik hier kwam logeren. Toen mijn oom nog leefde, voor hij ziek werd, heel erg ziek. Zijn medicijnen kostten fortuinen, fortuinen die hij en mijn tante gewoonweg niet meer hadden, alles hadden ze geïnvesteerd in dit, hun droomhuis. Toen mijn oom uiteindelijk stierf, bleef mijn tante achter met 3 kinderen en een heleboel leningen. Als kers op de taart, kwam ik daar ook nog bij. Het huis verkopen is gewoon geen optie. ’Mijn erfenis’ zeg ik.
’Nee’ zegt ze vastbesloten. ’We vinden er wel iets op, ik blijf zoeken tot ik iets vind. Tot dan zullen we moeten besparen.’ Wanhopig kijk ik naar Darcey, die me stralend aankijkt, niet wetend hoe erg haar toekomst er op dit moment uitziet. Dat moet ik koste wat het kost vermijden.

-de volgende dag-

Met een lege maag vertrek ik naar school, ik had iets kunnen eten, maar ik deed het toch maar niet. Alle kleine beetjes om te besparen, helpen. Als ik naar school fiets neem ik mijn speciale route, het is een omweg, maar zo fiets ik altijd. Ik kom voorbij de bakker en heerlijke geuren vinden hun weg naar buiten, als de deur opengaat. Ik wil naar binnen gaan om iets te kopen, maar dan kijk ik naar de overkant en ik bedenk me. Mijn ouderlijk huis, dat staat aan de overkant, het huis waar ik ben opgegroeid, waar al mijn herinneringen zijn. Een klein meisje komt naar buiten gehuppeld met haar mama achter haar, ze heeft net dezelfde leeftijd als ik toen ik voor de laatste keer de oprit afliep met een doos spullen in mijn handen. Om voor altijd vaarwel te zeggen tegen mijn herinneringen, die dag werd het huis verkocht. Ik wend mijn hoofd af en met waterige ogen vervolg ik mijn weg naar school. Het eerste wat ik daar zie is Joe. Met Rachel. Waarom is mijn leven zo hard? Waaraan heb ik dit verdient? ’He dromer?’ zegt Naomi. ’Waar denk je aan?’ vraagt ze bezorgd als ze mijn blik ziet.
’Niets’ zeg ik, ik kan nog net een waterig glimlachje opbrengen.

’Eet je niets?’ vraagt Joe tijdens de middag.
’Nee ik ben mijn geld vergeten’ lieg ik.
’Wil je wat van mij lenen?’ vraagt hij en hij zoekt meteen naar zijn portemonnee.
’Nee dankje, ik heb deze morgen toch veel gegeten’ lieg ik weer. Ik vind het niet fijn om te liegen, maar ik zou het nog erger vinden als ze wisten dat ik gewoon geen geld heb. ’Ik ben even naar de wc’ zeg ik snel. Ik sta op en wandel snel weg met mijn hand voor mijn buik. Ik drink snel wat van het kraantje om mijn maag toch met iets te vullen, zodat die niet meer rommelt. Ik keer pas terug als de bel is gegaan en iedereen kijkt me vragend aan, ’buikpijn, niets ergs’ zeg ik snel.
Samantha kijkt me argwanend aan, ik ontwijk snel haar blik, ze heeft me meteen door als ik lieg. ’Hier’ zegt ze als we naar onze les lopen en ze geeft me een koek. Ze duwt hem in mijn handen en wilt hem niet terugnemen, dus ik stop hem in mijn tas. ’Ik heb het gehoord van je tante’ zegt ze zacht. ’Dus eet dat maar op, ik heb er nog een paar voor Darcey, Caitlynn en Thomas’ ze knikt me geruststellend toe en ik neem de koek terug uit mijn tas.