030

Ik glimlachte. Ik genoot. Mijn danscrew bestuduurde ons, voor mij maakte het niets uit maar aan Leslie te zien vond het ze niet fijn. Ik glimlachte bemoedigend toe. Het ware makkelijke bewegingen die we maakte, maar volgens mij was het mooi om te zien. Ik wilde gewoon met haar dansen, ik wist niet precies waarom maar ik wilde dat gewoon doen met haar. Het leek wel mijn allereerste dans op een galabal. Ze stopte met dansen en liet me los. Toen pas hoorde ik een vaag deuntje dat door de muziek heen afspeelde. Ze haalde haar mobiel uit haar broekzak, van het merk Samsung zo te zien.

Ze keek strak naar haar scherm toe. “Leslie?” vroeg ik. Ze reageerde niet. “Leslie, hallo!” Ik zwaaide voor haar ogen door. Dromerig keek ze op, waardoor ik alleen probeerde te lachen om het gevoel te geven dat het niets uitmaakte. Ze glimlachte zwakjes terug. Nep. “Gaat het wel?” vroeg ik een tikkeltje bezorgd. Ze knikte. “Ja natuurlijk.” Ja, ze loog. Ze was niet meer vrolijk. Ik dacht na. Ik moest haar vrolijk maken, dat was mijn doel. Dit was mijn plicht.

Ik greep in een paar seconde haar mobiel uit haar handen. Ze keek me geschrokken aan. Ik begon te rennen, ik sprong in een immuun van tijd het podium af. Haar stilstaand achterlatend. Ik keek om, ze begon te trillen. Het leek wel of dat ze elk momenten in huilen uit kon barsten. Maar waarom? Ik snapte het niet? Meestal als jongens een mobiel af pakken van een meisje rennen hun hem achterna. Proberen ze hun mobiel terug te krijgen. Maar zij, zij was anders dan andere. Zij bleef gewoon staan. Ze deed geen moeite om hem terug te krijgen.

De dansers stonden net zoals mij verward te kijken. Niet doordat ik haar mobiel had afgepakt want dit deed ik bij iedereen eigenlijk, maar omdat ze opeens zo breekbaar leek. Ik liep weer terug naar het podium, klom erop met haar Mobiel nog steeds in mijn handen en liep op haar af. Tijd om met haar te praten. Ze keek me recht in mijn ogen aan. Ik zag paniek. Ik pakte haar hand en trok haar gewoon mee net of dat het leek of dat ze een pop was of een lichaam zonder een ziel. Het voelde eng.

We liepen het gebouw uit, daarna liepen nog een stukje om het gebouw heen en we stopte toen we niemand meer zagen. Ik ging zitten op de stoep en klopte naast me. Toen ze nog steeds niet langs me zat trok ik haar rustig omlaag. Uiteindelijk zat ze wel langs me. “What’s going on?” Ze schudde haar hoofd. Ik zuchtte zachtjes. “Leslie, wat is er aan de hand?” Ze haalde haar schouders op. Haar blik viel op haar mobiel die ik vast had. Ik stak de gadget naar haar uit, ze pakte hem voorzichtig terug. “Ik heb niets gelezen.” Verzekerde ik haar toen ik dacht dat het daar mee te maken had. Ze knikte alleen maar. Wat was eraan de hand? En zou het daadwerkelijk om haar sms’je gaan?

Top 5 betekend extra hoofdstukken.