Chapter 45. I'm leaving

Ravens pov:

Ik wist het niet meer. Ik moest hier weg. Ver weg van hier. Ik was niet de enige die er zo over dacht. Jeremy en Erin waren het met me eens. Ik had hulp nodig. Ik moest optrekken met mensen van mijn leeftijd. En bovenal moest ik naar school. Ze hadden alles al geregeld. Ik zou naar een kostschool voor meisjes gaan. Volgens bronnen kon de school probleemgevallen begeleiden. En Destiny kon mee. Dat was voor mij een van de belangrijkste dingen. Ze zouden rekening met me houden en het begrijpen als ik een dagje niet kon komen. Dat was ik nu. Een probleemgeval met een kind. Iemand met wie ze rekening moesten houden. Ik was het meisje dat vreemde wazige beelden voor haar ogen kreeg en steken in haar maag zodra ze iemand aankeek of aanraakte. Ik was de tienermoeder met een paar maanden oud kind. Ik was het meisje zonder verleden. Voor de zoveelste keer veegde ik de tranen uit mijn ogen. Mijn ooghoeken deden inmiddels pijn van de vele keren dat ik er met de ruwe stof van mijn vest langs ben geweest. Mijn ogen zelf voelden droog en ik vond het een wonder dat er nog steeds tranen uit kwamen. Ik haatte mezelf. Waarom was ik niet gewoon? Waarom was ik geen normaal meisje, dat zich druk maakte over het vriendje dat zich niet had, haar ouder die altijd zeurden en haar slechte cijfers? Wat zou ik me graag druk maken om slechte cijfers. Jaxon en Jazmyn waren teleurgesteld dat ik en Destiny weggingen. Jaxon had zelf even gehuild. Maar minder hard dan Ruby. Ruby was helemaal over haar toeren geraakt. Ze had me gesmeekt en gebedeld te blijven. Ze had me zelfs geld aangeboden. Ze wilde niet geloven dat ik wegging. Ze had me verweten dat ik haar alleen achterliet. Uiteindelijk was ze snikkend weggerend. Waarheen wist ik niet. Erin had gezegd dat ze zelf wel weer thuis zou komen. Justin had ik ontweken. Ik dacht dat hij wist dat ik wegging, maar ik wist het niet zeker. Het maakte mij ook niet meer uit. Ik wilde niets meer met hem te maken hebben. Ik schrok op uit mijn gedachten door geklop op de deur. 'Kom je?' hoorde ik Jeremy's stem aan de andere kant zeggen. 'Ja,' zei ik zachtjes. Ik keek nog een keer de kamer door. Al mijn spullen waren weg. De kamer voelde leeg. Ik stond op en liep de kamer uit. Beneden stonden al mijn koffers. Ik pakte er een paar op en sleurde ze naar de auto. Jeremy legde ze in de achterbak. Destiny lag al in haar kinderzitje te slapen. Erin kwam samen met Jazmyn en Jaxon naar buiten gelopen. Ik glimlachte even naar haar. 'Veel succes,' zei Erin. 'Bedankt,' antwoordde ik. Nog een keer keek ik in haar zachte ogen. Toen stapte ik de auto in. Het raampje draaide ik open. Jazmyn en Jaxon zwaaide naar me. Zwakjes zwaaide ik terug. Plotseling kwam Ruby aanrennen. Hijgend kwam ze bij mijn raam tot stilstand. 'Het spijt me dat ik wegrende. Ik ga je gewoon ontzettend missen,' zei ze tegen me met tranen in haar ogen. 'Ik ga jou ook missen. Ik zal je niet vergeten,' fluisterde ik haar toe. 'Bel je nog wel eens?' Ik knikte. 'Vanavond,' beloofde ik haar. Een glimlach verscheen op haar gezicht. Ze ging bij de rest staan. Erin sloeg haar arm rond Ruby's schouders. Ik bekeek ze. Dit was mijn familie. Misschien niet genetisch met elkaar verbonden, maar we waren hecht zoals een echte familie was. Destiny opende haar ogen en keek naar buiten. Haar ogen gleden over de mensen, alsof ze ze wilde onthouden. 'We komen nog wel eens terug,' fluisterde ik haar toe. Ze keek me aan met haar grote ogen. Volgens mij begreep ze wat ik zei. 'Ben je er klaar voor?' vroeg Jeremy. 'Laten we gaan,' was mijn antwoord. Het klonk niet overtuigd. Jeremy reed weg. Ik stak mijn hoofd door het raampje naar buiten om mijn familie nog een laatste keer kunnen zien. Toen verscheen er nog een ander figuur. Hij begon te rennen. Steeds dichter en dichterbij. Hij had geluk dat de auto niet zo hard reed. Ik volgde de contouren van zijn lichaam. Met een schok herkende ik hem. Het was Justin. Hij kwam dichterbij, maar de auto reed steeds harder. Hij zou het nooit meer redden, tenzij ik Jeremy zou zeggen te stoppen. Maar ik wilde niet stoppen. Ik wilde weg van hier. Weg van Justin. Ik trok mijn hoofd naar binnen en draaide het raampje dicht. Ik moest hem achter me laten. Nog een keer wierp ik een blik achter me. Justin was gestopt met rennen. Hier eindigde ons hoofdstuk. Hier begon mijn hoofdstuk.