Hoofdstuk 1

'Maar mam! Ik mag nooit naar een feest!’ Ik ging met een plof op een stoel zitten. ‘Jongedame zo gedraagt een prinses zich niet! En je weet best waarom je niet naar dat ordinaire feest mag!’ Mokkend liep ik weg, Ja ik was dé kroonprinses van Engeland en mijn ouders waren dé koning en koningin. Maar dat is echt niet altijd leuk hoor! Ik heb elke dag prinsessenles, mag nooit naar feestjes, nooit naar de bios, nooit naar de supermarkt ga zo maar door. Het is gewoon een gevangenis hier! De enige plek waar ik me een beetje als mezelf kan gedragen is op school. Maar daar zitten ook allemaal van die kakkers! Het is namelijk een speciale school voor rijke mensen, kinderen waarvan de ouders beroemd zijn enzo. Maar de mensen die er op zitten zijn echt hartstikke arrogant. Behalve Liz dan, mijn beste vriendin. Toen ik een paar jaar geleden op deze school kwam deed echt iedereen heel erg slijmerig behalve Liz, en daarom is ze mijn beste vriendin. Ze snapt ook dat het ook echt vervelend kan zijn om een prinses te zijn. Maar terug naar de school. Elk jaar is er een schoolfeest. En echt iedereen gaat erheen behalve ik. Mijn ouders vinden het niet goed voor mijn opvoeding ofzo. Echt belachelijk. Trouwens het is niet de enige reden dat ik niet mag hoor, ze zijn ook bang dat ik verliefd word op een jongen daar. En dát mag dus niet. Ik moet trouwen met de man die ze hebben uitgezocht en niemand mag daar tussen komen. Ik ken die vent niet eens! ‘Mevrouw, uw moeder wilt u spreken’ Sally, een van de huishoudsters komt naar me toe gelopen ‘Sally, hoevaak heb ik het al gezegd dat je me geen u of mevrouw moet noemen!’ lach ik. Sally bloost, ze is echt een schat. Ze was altijd de moeder die ik nodig had. Mijn echte moeder doet helemaal niets met mij behalve buiten het paleis. Dan is ze altijd heel klef. Iedereen moet van haar denken dat zij de ‘perfecte’ moeder is, soms word ik echt gek van haar! Sloffend loop ik terug naar de kamer waar mijn moeder zit. ‘Emily, morgen komt er een jongen bij ons dineren.’ Ik kijk verbaasd op ‘een jongen?’ ‘Ja die waar je later mee zult trouwen.’ Ik zucht, natuurlijk. Waarom zou er anders een jongen bij ons eten? Het is vast zo’n kakker. Ik heb daar zo’n hekel aan! Geef mij maar gewoon een jongen die er goed uit ziet en waar ik een beetje mee kan lachen. Maar dan wel om mijn humor, ja ik heb een beetje rare humor. Soms schiet ik opeens in de lach. Een keer was mijn vader bezig met een toespraak en toen kreeg ik opeens de slappe lach. Mijn moeder schaamde zich dood. Dat was eigenlijk nog wel grappiger. ‘mevrouw uw prinsessenles begint zo’ Sally wil weer weglopen maar voor ze de deur uit loopt houd ik haar tegen. ‘Je, Je prinsessenles begint zo’ zeg ik grinnikend. ‘Eeh… ja mevrouw het spijt me.’ En snel loopt ze weg. Joepie prinsessenles… dat gaat weer 2 uur met een boek op je hoofd lopen worden… Aargh.