Eleven

# Jess

’De 5 aspecten van persoonlijkheid zijn?’ zeg ik hardop tegen mezelf. ’Temperament, zelfbeeld, eigenheid’ Ik zucht en gooi uit frustratie mijn potlood door de living. Teperament, zelfbeeld, eigenheid en komaan en Joe? Neee!! Aargh ik klap mijn boek dicht. Zo kan ik toch niet leren, dan moet ik morgen maar afkijken, bij.. Bij Joe, waarom draait alles rond Joe? Ik moet hier weg, frisse lucht hebben, ’ik ben even weg!!’ roep ik naar mijn tante en ik loop de deur uit. De kou slaat in mijn gezicht en rillend loop ik de straat uit, na zo’n 10 minuten ben ik verdwaald en weet ik niet meer waar ik ben. Speurend kijk ik om me heen, maar ik herken echt niets, verkleumd wrijf ik in mijn handen. Het is echt ijskoud en die kleren die ik aanheb zijn niet echt warm, zeker niet nu ik maar 1 bloes aanheb [macaronivlek rememberxD]. ’Jess?’ hoor ik achter me, die stem herken ik.
’Hi’ zegt Kevin lachend als ik me omdraai.
’Hi’ antwoord ik moeilijk, mijn lippen zijn bijna bevroren en ik heb zo’n vermoeden dat ze ook gesprongen zijn.
’Je ziet er verkleumd uit’ zegt hij bezorgd.
’Uhu’ zeg ik en ik wrijf over mijn armen.
’Kom hier’ zegt hij. Hij slaat zijn arm om me heen en trekt me zachtjes mee richting een andere staat, daar loopt hij een oprit op en laat hij me los. Hij vist een sleutel uit zijn zak en maakt de deur open, we lopen samen naar binnen. ’Ga maar zitten’ zegt hij. Ik zet me in de zetel en geniet van de aangename warmte, iets erna komt Kevin binnen met 2 dampende koppen. ’Ik dacht dat je hier misschien wel zin in had’ zegt hij en hij geeft me een kop chocolademelk.
’Tnx’ zeg ik. Mijn koude handen binnen te gloeien door de hitte van de tas.
’Wat deed je daar zo alleen buiten?’ vraagt Kevin en hij komt langs me zitten.
’Nadenken’ zeg ik en ik staar in mijn kop alsof ik daar alle antwoorden zal vinden op mijn vragen. Maar nergens staat waarom Joe verliefd is op die Rachel en niet op mij.
’Over?’ vraagt hij en hij neemt een slok.
’Dingen’ antwoord ik. Hij knikt begrijpend en vraagt niet verder, ’en jij?’ vraag ik. ’Wat deed jij buiten?’ ik kijk hem belangstellend aan.
’Ook nadenken’ antwoordt hij. Ik knik langzaam, ’over dingen’ zegt hij dan en hij lacht. Het is even stil, ’Naomi’ zegt hij dan zacht. Verward kijk ik op, hoezo Naomi? Ik volg Kevin’s blik en zie Naomi in de deuropening staan, ’Hi’ zegt ze vrolijk en ze komt langs me zitten.
’Hi’ antwoorden ik en Kevin. Ik zie Kevin naar Naomi kijken met een droevige en bedenkelijke blik in zijn ogen. Nu snap ik het, toen hij Naomi zei bedoelde hij niet dat ze daar stond, met Naomi bedoelde hij waar hij aan dacht.