Chapter 44. Doubt

Justins pov:

Ik wist niet wat ik moet zeggen, wat ik moest doen, hoe ik me moest gedragen. Ze wisten het. Ze hadden haar gezien. Ik kon ze nu inwrijven dat ik gelijk had. Ik kon haar nu hier zo snel mogelijk weghalen en zeggen dat ze zich hadden vergist. Ik kon hopen dat ze zich plotseling alles weer zou herinneren. Ik kon hopen dat ze dat niet deed. Uiteindelijk besloot ik niks te doen. Ik dwong mezelf mijn armen van haar af te halen en zette, om de actie te bekrachtigen, een stap achteruit. Ik wilde haar reactie zien. Ze keek zoekend om zich heen, alsof ze het antwoord ergens in de donkere tuin kon vinden. 'Wie is Faith?' vroeg ze toen. Ik wilde haar vastgrijpen. Ik wilde in haar gezicht schreeuwen dat zij het was. Maar ik deed het niet. Ryan en Angel leken van hun stuk gebracht. Angel maakte zich los uit Ryans houdgreep en zette een stap in haar richting. 'Jij bent Faith,' fluisterde ze, terwijl ze haar hand uitstrekte om haar gezicht aan te raken, maar ze deinsde achteruit. 'Mijn naam is Raven.' Het klonk twijfelend. Ze keek wanhopig mijn kant op. 'Justin? Mijn naam is toch Raven?' Ik antwoordde niet. Ik keek alleen met een gepijnigde blik terug. 'Justin?' Haar stem trilde. Waarom deed ik haar dit aan? Waarom zei ik niet dat haar echte naam Raven was? Omdat dat niet haar echte naam is, beantwoordde ik mezelf. 'Kijk me aan,' zei ik tegen haar. Vastberaden keek ik naar haar gezicht. 'Je weet dat ik dat niet kan.' Ze klonk verwijtend. 'Alleen dan weet ik of jij het echt bent,' probeerde ik haar te overtuigen. Ze leek nog even te twijfelen. Toen keek ze me recht aan. Mijn adem stokte in mijn keel. Ik herkende de glinstering. Ik herkende de kleur. Ik herkende de pijn. De groene smaragden leken me op te slokken in een eindeloze spiraal van pijn. Haar pijn. De pijn die ze ooit gevoeld had en nu opnieuw leek te beleven. Haar ogen verloren langzamer hand hun glans. Ik wist dat ze de beelden zag. Haar mond ging open, maar er kwam geen geluid uit. Ze wilde het uitgillen van de pijn, maar het lukte niet. Zo graag wilde ik al die pijn van haar overnemen. Haar gezicht werd bleker en bleker. Haar ogen straalden niet meer. Het was alsof ze was gestorven van binnen. Plotseling viel ze met een klap op de grond. Ik wilde naar haar toe, maar ze kroop naar achteren. Zo ver mogelijk, totdat haar rug de schutting raakte. Ik kon haar zien rillen. Haar ogen gingen omhoog, naar de maan. Ik zag hoe er tranen over haar gezicht gleden. Haar mond vormde de woorden 'Ik haat je'. Ze had het tegen mij. Ze haatte me. Ik draaide mijn rug naar haar toe. Ik kon niet langer meer toekijken hoe ze daar zat. Ik kon niet langer denken over hoe ik haar van binnen had vermoord. Ik liep terug naar binnen. Ik moest hier weg. 'Justin, waar ga je heen?' riep Ryan me achterna. Ik antwoordde niet. Ik moest zo snel mogelijk weg van deze plek. Weg uit dit huis. Weg uit dit dorp. Zover mogelijk, zolang ik maar weg was van haar. Dan zou ze geen pijn meer hebben.