0.1

Mary-Alice Jackson

Het felle licht dat de zon op dit uur van de dag mee zich meebrengt, schijnt door het kleine gaatje dat de gordijnen van elkaar scheidt. De jonge vogeltjes die vroeg in de morgen al luid aan het tsjilpen zijn en zo aan hun moeder laten weten dat ze honger hebben en dat de wormpjes, die ze als ontbijt zullen krijgen, niet lang meer op zich mogen laten wachten. Het geschreeuw dat van de bovenburen komt, die zoals elke ochtend weer luid aan het kibbelen zijn en door de te dunne plafonds en vloeren kan ik alles wat de onder- en bovenburen doen of zeggen van op de eerste rij meevolgen. Ik stap in mijn pantoffels met kralen, die ik vorig jaar van mijn ouders voor mijn verjaardag gekregen heb. Ik slenter naar het raam, dat daarnet het felle licht van de zon in mijn kamer had toegelaten, het gordijn open ik lichtjes, zodat niet iedereen mijn ochtendlook zal te zien krijgen. 's Ochtends ligt mijn haar echt alle kanten op en het duurt dan ook uren voor ik het in model krijg. Wanneer mijn blik valt op een jongen die zijn hond uitlaat, siert spontaan een glimlach mijn lippen. De jongen, die daar zijn hondje rustig leert apporteren en net zolang blijft doorgaan tot het arme beestje doorheeft dat hij het balletje moet gaan halen en ook hoort terug te brengen naar zijn baasje, heeft mijn hart al jarenlang gestolen en nooit meer teruggebracht. Zijn sprankelende ogen en zijn fluwele stem, de rij kaarsrechte witte tanden die tevoorschijn komen als een glimlach zijn lippen siert of zijn mondhoeken die lichtjes omhoog krullen als een zelfvoldane grijns op zijn gezicht verschijnt, alles aan hem heeft me betoverd alleen weet hij het zelf nog niet. Ik rep mezelf naar binnen voor er een kwijlgevaar ontstaat. Ik ga, nog steeds slenterend, naar mijn kledingkast, die net genoeg ruimte heeft om al mijn kledij in te stoppen en bedenk wat ik op deze prachtige lentedag zou kunnen aandoen. Ik besluit om voor een eenvoudig jurkje met bloempjes en paraltje op de schouders te gaan. Ik ga door na de badkamer en laat het water van de douche al lopen om er vervolgens onder te gaan staan en me te realiseren dat ik het water deze maand nog niet betaald heb en het dus zal moeten stellen met een straaltje ijskoud water. Omdat het al later is en ik geen zin heb in een stevig ontbijt neem ik een appel uit de fruitmand, die voor de derde keer deze week al weer bijna helemaal leeg is. Na mijn werk moet ik beslist naar de supermarkt, om de hoek. Als wat ik vandaag verdien wel genoeg is om mij het broodnodige aan te schaffen. Ik werk namelijk in een klein restaurantje, waar ik insta voor de desserts, dat zich bevindt in een arme, verlaten buurt waar toch nooit een kat komt, omdat je eerst de engste en smalste steegjes moet trotseren om je ernaar toe te begeven en enkel auto's kunnen langs de grote baan de weg vinden.



Reactie's zijn altijd welkom|