0.0
Mary-Alice Jackson
Zuchtend word ik wakker. Mijn ouders nemen mij vandaag mee naar een gemaskerd bal, waar iedereen een masker zal dragen-wat logisch is- maar ook hoort iedereen een belachelijke,ouderwetse jurk, die 50 jaar geleden misschien erg in is geweest, aan te trekken. Mijn ouders hebben voor vandaag een jurk voor me uitgekozen, omdat het vandaag mijn verjaardag is. Als dat mijn verjaardagscadeau is, hoop ik dat er op het bal een hele reeks knappe jongens op me zal wachten. Wanneer om 12 uur 's middags de bel gaat, sprint ik naar de deur, in mijn pyjama nog steeds weliswaar. Mijn ouders staan voor de deur met mijn jurk in hun handen en zelf zijn ze al helemaal omgekleed. Ik laat ze binnen in mijn kleine appartementje,waarvan ik de huur maandelijks nauwelijks kan betalen. Ikzelf wandel naar het badkamertje, dat net genoeg ruimte biedt voor een douche, een lavabo, een toilet en een kastje waarin ik al mijn toiletgerei stop. Ik trek voorzichtig de tas, waar de jurk al een hele tijd in opgeborgen zat, eraf en douche me even snel voor ik in de jurk stap. Daarna slof ik naar mijn kast, die netjes in de hoek van de kamer staat, om schoenen uit te zoeken, die perfect bij het jurkje passen. Aangezien ik nooit schoenen met hakken draag, ben ik van plan om mijn huidskleurachtige ballerina's erbij aan te doen. Nog geen 2 minuten later staat mijn moeder in de deuropening met een paar zilverkleurige pumps, die eigenlijk super goed bij het jurkje zullen staan. Ik neem de schoenen over, glimlach dankbaar en laat mijn voeten in de pumps glijden. Wankelend kom ik recht en probeer enkele stappen te zetten, wat me toch aardig lukt. Samen met mijn moeder,die maar blijft zeggen dat we te laat zullen komen als ik niet opschiet, loop ik naar de auto, die mijn vader dan gelijk start. Het is grappig om te zien dat mensen hun maskers,al voor ze de feestzaal binnengaan, opzetten om zo onherkenbaar te zijn,maar hun stem of de blik in hun ogen verraadt hen dan toch. Ik herken haast iedereen, behalve die ene jongen die met zijn broer -veronderstel ik- al glimlachend de feestzaal betreedt. Na een halfuur komt het feest echt op gang en begeeft jong en oud zich op de dansvloer. Een warme hand tikt op mijn schouder en wanneer ik me omdraai, sta ik oog in oog met de jongen,wiens glimlach me betoverd heeft. Zijn zachte stem klinkt als muziek in mijn oren, wanneer hij me ten dans vraagt. Hij beweegt prachtig op het ritme van de muziek en leidt me de hele dansvloer rond. Uren lijken slechts enkele seconden als ik met hem dans. Wanneer het laatste liedje door de boxen galmt, neemt hij mijn hand en kust die zacht. En voor ik goed en wel besef dat ik met hem gedanst heb en hij mijn hand teder heeft gekust, is hij al weg. De jongen, wiens naam ik zelfs niet wist, maar de schittering in zijn ogen en zijn glimlach, die menig meisjesharten zal doen sneller slaan, zal ik nooit vergeten.
~When he smiles, the whole world stops and stares for a while~
Er zijn nog geen reacties.